.bmp)
In mijn gedachten dreunt de Transalpinerun weken door. Dagenlang blijf ik hyper van de indrukken, probeer ik het een plek te geven. Kan ik niet wachten om de volgende uitdaging aan te gaan. Na de Diepehel, maar eens de Motieweg (Holten) bedwingen. Maar al zou ik het zelfs dertig maal doen, so what. Wat stelt het allemaal voor? Hoe kun je je motiveren voor een laagland marathon (vroeg Christiaan van Meurs). Niet dus, maar met mijn TAR-trainingen en wedstrijd had ik een top voorbereiding op het NK marathon. Met die gedachten had ik me al voor de TAR ingeschreven voor ‘Amsterdam’. Daar zou ik simpel mijn droom kunnen waar maken, onder de 2.40 uur.
De TAR na-pijntjes trotseer ik: drie dagen licht verkouden, vervolgend pijn in de nek, moeilijk in slaap vallen en voordurend maalt er door mijn hoofd die TAR, alsof ik maar blijf lopen. Bergje op, bergje af, bergje op, bergje af. Dikke wallen vormen zich onder mijn ogen, een ingevallen gezicht. Ik krijg te horen dat ik er slecht uit zie en dat vat ik op als een compliment. Ingetogen lachend loop ik verder. Hoe zou ik ‘gewone’ rokende, met iets overgewicht, niet sporters kunnen uitleggen wat er vooraf ging om mijn ‘junkie’ gezicht te krijgen. Was ik niet weer te snel met de training begonnen. In de afgelopen TAR-periode is er belangstelling ontstaan voor de Ultra wereld. De verhalen en benadering van afstanden verder dan de marathon hebben mijn kijk op de Lange-afstand beinvloed. Zelf heb ik nauwelijk het gevoel dat ik een ultratocht heb gelopen. Omdat de langste afstand niet boven de marathon uitkwam.
Wel heb ik trainingsrecords bijgeschreven.
Langste duurloop ooit: 5.40 uur. (dinsdag 8 september, Galtür – Scuol 39.92 km).
Meeste kilometers per week: 180 km (wk 37 7 t/m 13 september)
Meeste kilometers op 7 achtereenvolgende dagen: 213 km (5 t/m 11 september)
De eerste groepstraining bij de recreanten van Atletics gaat lekker. Op de laatste 2 km die we lopen op een verhard fietspad ga ik er vandoor, al zwevend, genietend. Wat geeft echt hardlopen een goed gevoel. Wat fijn dat die weg zo vlak is, dat die hardloopschoenen zo lichtvoetig lopen. Bij de selectie baantraining in Rijssen merk ik dat er wel wat aan snelheid is verloren. Nog net kan ik in de tweede groep als laatste aanpikken. Gaande weg gaat het beter en schuif ik wat plekken op. Zodat ik mijn bijdrage voor de groep kan waarmaken. Steeds een ander op kop, die de hele meute de afstand (500 m) meesleept. Met trainer Meindert Koopman heb ik een kort overleg over wat te doen voor het NK. Er hoeft niet veel meer te gebeuren, wat bijhouden. Maar hoe komt een TAR finisher weer terug in de gewone wereld? Een duurloop van 1.5 uur is wel heel kort, toch? Wat stelt 2 uur fietsen op de ATB voor over die zogenaamde heuveltjes en ‘pas op gevaarlijke afdaling’.
Achteraf heel verklaarbaar, afkick verschijnselen, net als die lange duurloop van 2.20 uur. Mooi, als een soort marathontraining, maar hoezo die rugzak? En dan ruim twee weken voor de marathon loop ik bij een serie van vier maal tien minuten tempo een overbelasting / kuitblessure op. Geen NK, geen marathon, geen Diepehelholterbergloop, geen motieweg. Maar wel de TAR en eindelijk uitgerust. Een omgekeerde rust gepakt, elke week minder trainen, elke week meer rust. Terug op aarde, op de Sprengenberg. De strijd is gestreden. Even is er geen doel en ja dan is het zwaar trainen, dan is er zelfs ‘geen zin’. Waarom zou je immers hardlopen zonder doel? Hoe moet het nu verder? (ik leg mezelf een rustperiode op van twee weken niet hardlopen). En als afsluiter, daar heb ik gelopen, daar heb ik aan meegedaan, het was geen droom.
De Transalpinerun 2009:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten