www.transalpine-run.com
Dinsdag 8 september
.bmp)
4 de Etappe: Galtür - Scuol Unterengadin (Zwitserland).
2339 m klimmen, 2734 dalen.
Door de constante pijn in mijn benen kom ik moeizaam in slaap. Het is een beetje irritant dat gevoel, maar je doet er weinig aan. ‘Kappen nou’, wil je het toeschreeuwen. Nu wil ik slapen, ga een ander pesten! De trap is al een lastige barrière. Dat belooft niet veel goeds. Mijn grote tenen beginnen op te spelen. Zij schuiven bij het afdalen, in de INOV 8 trailschoen naar voren en stoten zo tegen de binnenkant. Mijn maag vraagt of het nu eens ophoudt met dat gedoe. Het is compleet door de war van al die sportvoeding en het ‘vreemde’ eten. Al sinds weken heb ik een TAR kuchje. Soms proest ik het uit als ik al hardlopend probeer om wat naar binnen te krijgen. ‘Super’, roepen de fotografen ons toe. Ze hebben ook bewegingsensoren, dan loop je langs onbemande camera`s en flits. Mijn lip begint open te barsten en mijn keel voelt droog aan. Nee, alles gaat prima.
YES, terug in het B-vak. Daar staan twee TAR vrijwilligers die je controleren. We openen onze rugzak en zij kijken of we het volgende bij ons hebben: Eerste hulp minipakketje, reddingsdeken, routekaart, regenbroek en jas, handschoenen, muts en shirt met lange mouwen. Vervolgens worden we geregistreerd via de geïntegreerde chip. Dit gaat door een soort klaar-overbord langs ons startnummer te houden. Het is rustig in ons startvak, even later begint een hels kabaal. Het vaste dreuntje waarbij mee gesprongen en geklapt wordt. Ik laat het in alle rust over mij heen komen, maar van binnen bonkt en stamt het even hard mee. Wat wil je ook, een marathon gaan we lopen. Terwijl mijn lichaam aanvoelt alsof ik die al gelopen heb. Zoals elke dag heb ik mijn waterzak met afhankelijk van de etappe 1,5 tot 2 liter sportdrank mee, daarnaast een flesje dat ik voor de start leeg drink en eventueel met Jan-Albert deel. Dan drie a vijf gels (41 gram) en een sportreep.
Het eerst deel van deze etappe bevalt me wel, we klimmen gelijkmatig naar de top Futschölpass 2768 m. Er zijn drie verzorgingsposten, daar kunnen we de nodige energie aanvullen, er is sportdrank, water, fruit, sportrepen en geopende gels (of men kan om een gel vragen). Jan-Albert gaf me als advies om ook te koelen, dus gooien we een beker water over ons hoofd. Ergens die dag ging dat mis en gooi ik een beker met dat kleffe High5 sports nutrition over me heen (GVD). De temperatuur liep behoorlijk op (20/24 graden) waardoor het een uitputtingsslag werd. Voor onze Zwitserse lopers was deze etappe speciaal omdat ze op hun eigen grondgebied komen. Marco Jäger had een vlag van de regio meegenomen. Mij ontging dat, ik was puur met mijn eigen strijd bezig. Vandaag halen, dan hebben we het zo goed als binnen. Want morgen is een soort rustdag. Het zou heftig worden, mede doordat ik een meningsverschil kreeg met Jan-Albert over skistokken, die ik volgens hem zou moeten gebruiken. Maar die waren op dat moment niet voor handen. Veel gezeik daarover, terwijl ik juist motiverende woorden verwacht. Ik ben pissig en ga er dus tegen in, waar het natuurlijk niet beter van wordt. Jan-Albert gaat maar door over die stokken. Langzaam begin ik me Contador (Alberto) te voelen, die door zijn eigen ploegmaat gedwarsboomd werd. Dit kost me veel onnodige energie. Op één of andere manier bracht het oerkrachten bij mij los ‘ik zal niet breken’. Onderweg zag ik een tekening van een stier in de berg, zoals die stier zo voelde ik mij. En we denderde voort, berg op Piz Clünas 2793 m, berg af richting het skigebied Motta Naluns Scuol.
Tenslotte wacht een ranzige downhill-strecke, we zijn in de deelstaat Graubünden. Hier was ik eerder met Willem de Vos in de omgeving met de overtuiging om ooit eens terug te komen. Na de finish gaat bij mij het licht uit “ik heb het gehaald” en nu is het op, mijn lichaam weigert verder nog iets te doen. Tegen een muur, probeer ik uit de drukte bij te komen. De beker cola morst op de grond. Even later is daar Jan-Albert die me meesleurt en voor ik het weet trekken tig mensen aan me, die van alles van mij willen, maar ik, mijn lichaam wil niets meer. Vol trots en emoties ben ik in gevecht met mezelf. TAR vrijwilligers stellen allerlei vragen, het zijn er teveel, het is teveel. Ik begin te hyperventileren. Op een bankje komen tranen, laat ik het toe, krijg ik steun van teammaat Gary Lechner. Ik wil alleen een beker water, vervolgens gooi ik dat over mijn hoofd. De arts bevestigd dat ik er ben, dat ik het gehaald heb. “Ik heb het gehaald”. Er gebeurd van alles, ik laat het toe. Mijn handen beginnen te trillen en warm te worden. Er drukt iets op mijn hoofd. Het is allemaal onbelangrijk (wat er na de finish gebeurd). Ik bedank de arts (die me drie pillen meegeeft) en onze masseuse brengt me naar ons onderkomen. Waarna ik herstel met een kom bouillon. Wij hebben het gehaald.
Uitslagen:
-Team 32 Alpinrunner.ch 1
Jäger Marco / Lechner Gary
4.47.53 uur. Master 4 / Overal 19
- Team 137, Salomon Goretex NL 1
Hoite Cannegieter / Allard Dericks
4.56.20 uur. Master 7 / Overal 31
- Team 79, KCT / TIRION.NL
Michel Buijck / Chris Hamerlink
5.01.05 uur Men 16 / Overal 40
-Team 40 Alpinrunner.ch 10
Benz Felix / Pellegrini Fausto
5.38.45 uur. Master 22 / Overal 56
- Team 37 Alpinrunner.ch 8 nl
Machielsen Jeroen / Lantink Jan-Albert
5.39.36 uur. Master 23 / Overal 62
- Team 35 Alpinrunner.ch 4
Hernach Christoph / Günthardt Bruno
5.44.52 uur. Master 26 / Overal 70
www.transalpine-run.com/pdf2/4_Scuol.pdf
www.massive-mag.tv/Videos/Running/(vid)/255/(offset)/24
Geen opmerkingen:
Een reactie posten