25 jaar wedstrijdhardloper 2003

25 jaar wedstrijdhardloper 1984 – 2009
Deel 20

Fotocollage: © 2009sprengenbergrunner

Kunstenaar Ida v/d Lee onderzocht de identiteit van de Gemeente Hellendoorn. Op kleine schaal was ik thuis bezig met de grote verbouwing. Hicham El Guerrouj kroonde zich voor de vierde maal wereldkampioen 1500 m. Lornah Kiplagat ontving haar NL paspoort waarna ze prompt op één binnen kwam in de NLranglijsten. De NL estafetteploeg atletiek werd sportploeg v/h jaar. Anja Mulder greep twee maal de nationale titel. Michel Kerkdijk was Nederlands beste bij de B. Jun. 1500 m. Zowel A. Jun. Jolien Lammers als B. jun. Henrieke Krommendijk behaalde NK zilver. Trainer Gerrit Voortman nam afscheid met de EK Masters titel en zilver WK Masters. Mijn ex werd moeder, ik geen vader. Hind won de eerste editie van Idols niet. Men sprak “We got him” (Saddam Hoessein werd gevangen genomen).

Steeds meer wou ik mijn eigen gang gaan, maar daarvoor ontbrak er iets. Daarom zocht ik houvast bij de trainingsgroep van Gerrit Voortman, die eind 2002 officieel trainer werd bij Atletics. Waar ik me richtte op Peter Bruinsma, die in de training bij te benen was. In de wedstrijd werd dat steeds moeilijker, desondanks noteerde ik achter Peter een goed resultaat bij de Nieuwjaarsloop. Meteen zijn er twijfels over de juistheid van de opgemeten afstand. Ik schoof door naar de tweede plek omdat Jan Poortman, die voor mij eindigde veteraan is. Broer Boudewijn kwam in de Runner`s World met zijn vierde plek 1.22.47. We deden veel gezamenlijke lange duurlopen met wisselende samenstelling. Boudewijn liep mee in die groep alsof hij nooit anders had gedaan. In Apeldoorn bij de minimarathon versloeg hij de toppupil van Gerrit; Dennis van de Velden. De speaker riep in de wedstrijd onterecht op dat van de Velden vlak achter de kopgroep liep (volgens mij heb ik toen nog omgekeken, voor me liep echt geen Dennis). Het zijn kleine dingen die me op scherp zetten en vreemde bronnen waaruit je motivatie haalt. Ik kon nauwelijks mijn spot en plezier onderdrukken. In de sport staan winst en verlies naast elkaar. Martin Lauret won. Hanneke Machielsen werd bij de 6^e Oad crosscompetitie 2002/2003 in de eindstand 8ste op de 5 km. Boudewijn Machielsen deed bij deze competitie de 10 km en behaalde in het eindklassement een 10^de plek. Jeroen werd in het eindklassement op de 10 km 5^de.

De groep richtte zich met Gerrit op de lange afstand en er werden meer kilometers gemaakt dan ooit. De Engelse mijlen loop van Haaksbergen kwam op mijn wedstrijdkalender. Peter Bruinsma meldde zich voor goed bij de grote mannen en finishte als tweede. Ik glunderde mee. En bevestigde dat ik meedeed met de regionale subtop. De beloning kwam bij de Halve van Enschede waar ik het podium mocht delen met Eric Borg en Bjorn Geerdink (Guido Sasse won eigenlijk, maar stond ingeschreven bij de bedrijvenloop). Christiaan van Meurs vond aansluiting bij het grote veld van Atletics lange afstand lopers. We vormden samen met Bertil Krukkert een clubtreintje in Bergentheim waarin ook MPM`er Arjan Nieborg plaats nam. Met het resultaat dat we onder de 34 doken op de ‘tien’ (te kort).  Helaas braken mij de harde tempo`s met Bruinsma op en konden eind juni de wedstrijdschoenen in de kast (pijn aan de achillespees). In augustus klom ik terug met een tweede plek bij de ravijnloop, op de voet gevolgd door Christiaan. Standaard liep ik de SNO loop omdat die georganiseerd werd op ons eigen trainingsparcours Noetselerberg. Nooit stond ik daar in vorm aan de start (vanwege de vakantie periode). Maar de motivatie was er altijd om Bertil Krukkert te verslaan (op de Halve marathon). Broer Boudewijn moedigde me aan. Wim Spenkelink en Herman Roddeman spoorde me aan. Voor hun gold er maar één ding; ik moest voor Krukkert eindigen, anders had ik verloren. Met een wanhoopspoging sloot ik op het fietspad weer aan bij de kopgroep, na bijna te moeten lossen. Ik slaagde en bleef Bertil 7 seconden voor. Dat ik iets te kort kwam voor de eerste plek was bijzaak. Bruinsma liep een clubrecord tijdens de Halve marathon van Raalte 1.10.40.

Ergens in het najaar kwam het besef dat ik met mijn wedstrijdsport naar een andere aanpak moest. De onrust in de groep speelde daarin mee. Als atleet moet je een bepaalde harmonie hebben. Met pijn in het hart besloot ik de groep Gerrit Voortman te verlaten. Ik wou weer volledig grip krijgen op de dingen (achteraf bleek het gemis van Simone daarin een grote rol te spelen). Met loopmaatje Christiaan van Meurs filosofeerde ik over de beleving van hardlopen. Het plezier kwam terug en nieuwe doelen in beeld. Trainingsmaatjes Bruinsma en Krukkert zouden de marathon van Rotterdam in 2004 gaan lopen, daar sloot ik me bij aan. Het mountainbiken ging steeds beter mede door de zondagochtendtrainingen van Henk Hofstede. Tijdens de Run Bike Runs vond ik op de ATB aansluiting met kanjer Eddy Reinerink. Met een grote lach won ik op mijn bijna nieuwe rode Specialized met voorvering (met startnummer 1) de MCNH Run Bike Run. In Raalte werd ik onder handen genomen met massage en elektrotherapie. Steeds vaker smokkelde ik bij anderen, die een internetaansluiting hadden uitslagen bijeen. In een flits zag ik allerlei hardloopsites voorbij schieten. Men startte met hardloopweblogs, zie bijvoorbeeld die van Gerrit.

www.gerritvoortman.nl

Krantenknipselnieuws

Twents Volksblad 30 september
Baan Bike Events: Naar de Ardennen
‘Van vier man naar een bus vol in 5 jaar’
De meeste deelnemers bereiden zich een jaar voor op dit weekeinde.

Enkele hardloopprestaties :
Sport 2000 Nieuwjaarsloop Nijverdal 4 januari 21.1 km 1.13.58 3^de.
Croon MWM minimarathon 1 februari 18.7 km 1.05.52 15^de (Boudewijn 1.13.57 51^ste)

Haaksbergen Engelse mijlen loop 23 maart 10 mijl 56.08 7^de.
Oldenzaal / Enschede Hoge Lage Torenloop 6 april 15 km 50.57 8^ste.
Sportvereniging Nieuw Heeten Kerstcrossloop 12,5 km 43.33 1^ste.
C1000 Midwinterloop Den Ham 5.2 km 16.34 2^de.

. RunBikeRun:

Nijverdal RBR ATB 18 januari (5, 20, 2.5 km) 1.27.15 5^de

Argo RBR ATB `t Lage veld Wierden 23 februari (6, 20, 2,5 km) 3^de.

Hellendoorn MCNH RBR ATB 14 december (5, 14, 2,5 km) 1.02.06 1^ste 

Enkele uitslagen
Halve marathon Enschede
1. Guide Sasse ASV Neede 1.11.58
2. Eric Borg MPM Hengelo 1.14.20
3. Bjorn Geerdink MPM Hengelo 1.15.02
4. Jeroen Machielsen Atletics Nijverdal 1.15.38
5. Alex Scholten Veluwe Eerbeek 1.15.46
6. Dirk Hoekman SV Holten 1.16.31
8.Casper Koelma MPM Hengelo 1.17.52
10. Bertil Krukkert Atletics Nijverdal 1.18.07
11. Tonnie Bruns Avanti Wilskracht Ootmarsum1.18.11
12. Christiaan van Meurs Atletics Nijverdal 1.18.53.

Nijverdal December 2009. 2003

Ter Steege crossloop ‘09

Zaterdag 19 december 

Foto © 2009annemarietroost

De hele week buiten in de kou gewerkt, dan is er op de vrije zaterdag even een moment dat je denkt “Ik blijf mooi de hele dag binnen”. “Het is mij te koud”. Om kwart over elf breekt de zon door in Twente. Met eindelijk weer eens een trainingsomvang van boven de 70 km per week zit ik op de goede weg. Dat is een stuk minder dan vorig jaar, dus zal het resultaat daar ook naar zijn.  De focus heb ik verder vooruit geschoven naar de SPAR NK CROSS. Alweer een jaar train ik mee met de selectie van AV Rijssen door Meindert Koopman. Vandaag voelt daarom een beetje als ‘thuiswedstrijd’.

Op de eerste rij kijk ik wat ingetogen gefocust  naar de atletiekbaan. En zie naast me de hardloopschoenen van Irene Kalter. Ze heeft net als ik vanwege de gladde en harde sneeuw ondergrond gekozen voor de INOV 8. Het is haar vuurdoop met deze zwart/grijze Mudroc. Terwijl ik loop op de blauwe Roclite die al vijf landen hebben doorkruist. Wat deze Trail hardloopschoenen zo geschikt maakt is de ruwe zool, met een soort rubbersubstantie die meer grip heeft dan normale schoenen. De eerste honderden meters op de baan doet even denken aan de baantraining op woensdag, met op kop Léon Sanderman, gevolgd door Werner Wessels en Jan Paalman. Ik volg op de vierde plek. Pieter Mans komt net voor we de asfaltweg oversteken voorbij. Even later komt Jan van Ommen, die ik volg. Jan daalt voorzichtig bij die verraderlijke heuvel. Zodat ik kan aanpikken en een stuk meega. Voor we het fietspad bereiken moet ik eraf en nestelt zich achter mij Eric Borg. Die aan het eind van het fietspad overneemt en flink doorzet. In de tweede ronde krijg ik gezelschap van Henk Smalbrugge. Hij daalt brutaal hard af, terwijl ik ondanks mijn goede grip iets voorzichtig blijf. De INOV 8 doet het prima, maar de loper is gewend aan minder. Je verwacht op bepaalde punten weg te glijden, maar dat gebeurd niet. Henk heeft het net als ik koude handen, zeg maar gerust ontzettend koud (ongeveer vier graden onder nul). Dom van me om die dunne dingen met afgeknipte vingers aan te doen. Toch is het gevoel goed, maar als ik even wat minder scherp ben heeft Smalbrugge een gat. Ik dicht het soepel, maar moet wel alert blijven.

In de derde ronde vraag ik aan toeschouwer Bernard Broeks handschoenen. Op de baan moedigt Gertjan zijn broer aan dat hij moet volgen en ook zijn oude concurrent vergeet Gertjan niet. Ik begrijp uit de korte woordwisseling tussen de broers dat ‘Henkie’ goed zit. Voor de heuvel staat Bernard, met zijn handschoenen in de hand. Ik trek mijne uit en er volgt een super snelle wissel. Bernard zegt nog iets over de mijne, terwijl ik die heuvel beklim. Het zijn grote grijze wollen vingerhandschoenen, waarmee je gerust ook naar Noorwegen kunt afreizen. Ik krijg het er al vanzelf warm van, het scheelt enorm. De warmte lijkt haast door te stralen naar het hele lichaam. Terwijl ik zo bezig ben met dit positieve gebaar en onmiddellijke resultaat ga ik vanzelf harder en loop weg bij Smalbrugge. Hij komt wel terug, maar ik richt me op Mans die lijkt in te zakken. We kunnen Pieter pakken, wil ik naar Henk toeroepen. Maar dat laat ik en zet nogmaals aan. Zou Mans de dreiging hebben gevoeld, want hij zet op het laatste stuk op het fietspad aan. Op de atletiekbaan hoor ik de ‘Rijssense clan’ nu oud Rijssenaar Smalbrugge heel hard aansporen. Ze vergeten echter dat ik daar ook ben en bewust niet heb gekozen voor een muts over mijn oren, want dan zou ik dit niet horen. Dus ik zet aan en voel de gewezen 800 meter loper al langzij komen. En inderdaad op de streep is hij naast me. Vandaag nauwelijks lopers die voor het dagsucces gingen. De competitielopers hebben de kou getrotseerd voor hun puntjes en mogelijk tegen beter weten in gehoopt dat de concurrentie weg zou blijven. Met een kerststol van bakkerij Sanderman ga ik  terug naar Nijverdal.

Foto © 2009annemarietroost

Uitslagen 10km
Sen.
1. Léon Sanderman Rijssen 33.45
2. Jan Paalman (junior) Rijssen 34.03
3. Werner Wessels Markelo 35.16
4. Pieter Mans Almelo 36.44
5. Henk Smalbrugge Hasselt 36.50
M40.
1. Jan van Ommen Hattem 35.29
2. Eric Borg Hengelo 35.39
3. Jeroen Machielsen Nijverdal 36.50
4. Jan Paalman (senior) Rijssen 37.25
5. Bertil Krukkert Nijverdal 37.33
V.
1. Irene Kalter Deventer 39.51
2. Brigit Landewe Boekelo 42.02
3. Arenda Abbink Nijverdal 44.10

Is er leven na de TAR'09?

Foto © 2009sprengenbergrunner

In mijn gedachten dreunt de Transalpinerun weken door. Dagenlang blijf ik hyper  van de indrukken, probeer ik het een plek te geven. Kan ik niet wachten om de volgende uitdaging aan te gaan. Na de Diepehel, maar eens de Motieweg (Holten) bedwingen. Maar al zou ik het zelfs dertig maal doen, so what. Wat stelt het allemaal voor? Hoe kun je je motiveren voor een laagland marathon (vroeg Christiaan van Meurs). Niet dus, maar met mijn TAR-trainingen en wedstrijd had ik een top voorbereiding op het NK marathon.  Met die gedachten had ik me al voor de TAR ingeschreven voor ‘Amsterdam’. Daar zou ik  simpel mijn droom kunnen waar maken, onder de 2.40 uur.

De TAR na-pijntjes trotseer ik: drie dagen licht verkouden, vervolgend pijn in de nek, moeilijk in slaap vallen en voordurend maalt er door mijn hoofd die TAR, alsof ik maar blijf lopen. Bergje op, bergje af, bergje op, bergje af. Dikke wallen vormen zich onder mijn ogen, een ingevallen gezicht. Ik krijg te horen dat ik er slecht uit zie en dat vat ik op als een compliment. Ingetogen lachend loop ik verder. Hoe zou ik ‘gewone’ rokende, met iets overgewicht, niet sporters kunnen uitleggen wat er vooraf ging om mijn ‘junkie’ gezicht te krijgen. Was ik niet weer te snel met de training begonnen. In de afgelopen TAR-periode is er belangstelling ontstaan voor de Ultra wereld. De verhalen en benadering van afstanden verder dan de marathon hebben mijn kijk op de Lange-afstand beinvloed. Zelf heb ik nauwelijk het gevoel dat ik een ultratocht heb gelopen. Omdat de langste afstand niet boven de marathon uitkwam.

Wel heb ik trainingsrecords bijgeschreven.
Langste duurloop ooit: 5.40 uur.  (dinsdag 8 september, Galtür  –  Scuol 39.92 km).
Meeste kilometers per week: 180 km (wk 37 7 t/m 13 september)
Meeste kilometers op 7 achtereenvolgende dagen:  213 km (5 t/m 11 september)

De eerste groepstraining bij de recreanten van Atletics gaat lekker. Op de laatste 2 km die we lopen op een verhard fietspad ga ik er vandoor, al zwevend, genietend. Wat geeft echt hardlopen een goed gevoel. Wat fijn dat die weg zo vlak is, dat die hardloopschoenen zo lichtvoetig lopen. Bij de selectie baantraining in Rijssen merk ik dat er wel wat aan snelheid is verloren. Nog net kan ik in de tweede groep als laatste aanpikken. Gaande weg gaat het beter en schuif ik wat plekken op.  Zodat ik mijn bijdrage voor de groep kan waarmaken.  Steeds een ander op kop, die de hele meute de afstand (500 m) meesleept. Met trainer Meindert Koopman heb ik een kort overleg over wat te doen voor het NK.  Er hoeft niet veel meer te gebeuren, wat bijhouden. Maar hoe komt een TAR finisher weer terug in de gewone wereld? Een duurloop van 1.5 uur is wel heel kort, toch? Wat stelt 2 uur fietsen op de ATB voor over die zogenaamde heuveltjes en ‘pas op gevaarlijke afdaling’.

Achteraf heel verklaarbaar, afkick verschijnselen, net als die lange duurloop van 2.20 uur. Mooi, als een soort marathontraining, maar hoezo die rugzak? En dan ruim twee weken voor de marathon loop ik bij een serie van vier maal tien minuten tempo een overbelasting / kuitblessure op.  Geen NK, geen marathon, geen Diepehelholterbergloop, geen motieweg. Maar wel de TAR en eindelijk uitgerust. Een omgekeerde rust gepakt, elke week minder trainen, elke week meer rust. Terug op aarde, op de Sprengenberg. De strijd is gestreden. Even is er geen doel en ja dan is het zwaar trainen, dan is er zelfs ‘geen zin’. Waarom zou je immers hardlopen zonder doel? Hoe moet het nu verder? (ik leg mezelf een rustperiode op van twee weken niet hardlopen). En als afsluiter, daar heb ik gelopen, daar heb ik aan meegedaan, het was geen droom.

De Transalpinerun 2009:

www.massive-mag.tv/Videos/Running/(vid)/261/(offset)/16

TAR'09 einduitslag

TAR'09 Dag 8 Schlanders 29 km

Transalpine-Run
www.transalpine-run.com
Zaterdag 12 september

Fotoarchief © 2009sprengenbergrunner

8 de Etappe: Schlanders - Latsch (Laces) Italië.
1817 m klimmen, 1894 m afdalen.
28.62 km

Mijn stemming is opperbest. Gisteren na de etappe zowaar een vakantiegevoel. Terwijl wij op het terras voor ons hotel Schwarzer Widder genieten, komen door de straat de laatste teams aan. We zijn ruim op tijd bij de start en nemen een kijkje in de sporthal in het Kulturhaus. Met een blik van medelijden en spot kijk ik hoe de sporthalslapers zich moeten behelpen. De één loopt slaperig rond in zijn onderbroek de andere druk in de weer met zijn spullen, maar ook de rust voor wat gaat komen. Rondom de startlocatie extra drukte, door de aanwezigheid van meer supporters. Vol trots sta ik in het B-vak. Uta Albrecht de TAR projectleider verdeelde de lopers in drie categorieën: de recreanten, de wedstrijdlopers en de profs. Zij stelt dat de profs 80 tot 100 km per week trainen. Dat is toch wat magertjes, dan ben ik vier maanden per jaar prof. En is Jan-Albert Lantink een wereldtopper. Hoe ben ik hier terecht gekomen, het is of ik droom, maar nooit heb ik over zoiets groots gedroomd, het is, het is?

“The Transalpinerun is more than just a run. It`s the experience of a life time”.

(Neil Rhodes)

Aan de andere kant kun je deze TAR ook heel rustig hardlopen, wandelen door de ruime tijdslimiet. Die bij een mogelijke overschrijding soepel gehanteerd wordt. Als wedstrijdloper heb je te maken met je eigen lat, hoe hoog leg je die. Je gaat de strijd niet aan om de finish te halen, maar om binnen een gesteld doel te blijven. Wederom een prachtige etappe met een vlakke aanloop, waarna we tot voorbij het tienkilometerpunt klimmen. Op de top Göflaner Scharte 2396 m zien we in de diepte de dorpjes al liggen. Dat geeft het machtige van deze bergen aan en het nietige van ons. Bijna beneden is er een nagenoeg vlak stuk, dat had ik vooraf goed opgeslagen. Daar mag ik voluit gaan. Voor mijn gevoel ga ik keihard. De drie teams die mij hebben ingehaald in de afdaling, lijken stil te staan. In een rap tempo sluit ik aan bij Jan-Albert, langs een ravijn. Was de TAR niet te kort, zou ik de tweede week beter gaan lopen? Jammer dat dit smalle zandpad nu alweer overgaat in een afdaling. Jan-Albert blijft tempo houden en ik lijk door iets of iemand tegen gehouden te worden. Dan opeens lopen we door een appelboomgaard, heel onwerkelijk. In een flits zie ik de Nederlandse appelmonteurs in ons Hotel zitten. Weet ik dat we er bijna zijn en is er een leegte. Het is gedaan. Met een kilometer te gaan, staan daar twee enthousiastelingen met een kraampje. Zij bieden alle teams een wijntje aan. Ik twijfel, met zicht op een team kort voor ons. Jan-Albert is duidelijk, we proosten, een nipje en snel door. Want we kunnen dat team nog pakken.

Uitslagen:
-Team 32 Alpinrunner.ch 1
Jäger Marco / Lechner Gary
3.30.44 uur 7 Master  / 19 Overal
- Team 137, Salomon Goretex NL 1
Hoite Cannegieter / Allard Dericks
3.38.16 uur  10 Master  / 29 Overal
- Team 79, KCT / TIRION.NL
Michel Buijck / Chris Hamerlink
3.40.16 uur 19 Men / 35 Overal
-Team 40 Alpinrunner.ch 10
Benz Felix / Pellegrini Fausto
3.50.37 uur  17 Master  / 54 Overal
Team 37 Alpinrunner.ch 8 NL
Machielsen Jeroen / Lantink Jan-Albert
3.52.53 uur. 19 Master / 59 Overal
- Team 35 Alpinrunner.ch 4
Hernach Christoph / Günthardt Bruno
4.02.28 uur  25 Master  / 66 Overal

We krijgen die avond een “I am a finisher Tshirt” en een “Urkunde”.

Team Alpinrunner.ch 8 NL Jeroen Machielsen / Jan-Albert Lantink

18. place Master. 59 Overal.
Total time: 35.17.28 uur. 240 km

Foto © 2009sprengenbergrunner

Jan-Albert Lantink bedankt voor alles. Verder dank aan Willem de Vos die me enthousiast maakte voor deze uitdaging. Marco Jäger voor een bult organisatie, voor, tijdens en na de TAR. En het hele team Alpinrunner.ch: Gary Lechner, Thomas Tscharner, Frank Tschöpe, Brigitte Eggerling, Daniela Nusseck, Bruno Günthardt, Christoph Hernach, Theo Hochstrasser, Anna Hochstrasser, Anita Vlasveld, Dolf Bartels, Ron van Weezep, Fausto Pellegrini, Felix Benz, Angelina Kälin en Martina Lechner.

www.transalpine-run.com/pdf2/8_Latsch.pdf
www.youtube.com/watch?v=2HZo6VDiQcc

TAR'09 Dag 7 Mals 36 km

GORE-TEX® Transalpine-Run
www.transalpine-run.com
Vrijdag 11 september


Foto © 2009sprengenbergrunner
 
7 de Etappe: Mals – Schlanders (Silandro) (Italië)
2145 m klimmen, 2411 m afdalen.
35.50 km.

Op de plek waar de tape zat is een lichtere huidskleur zichtbaar op mijn benen. Vijf dagen gaf het een gevoel van steun. Vandaag kan ik zonder en lijkt de pijn met de tape vertrokken. Opvallend vind ik het hoe onze Zwitserse Alpinrunners ook van onder tot boven ingetapet waren. Met een goede stemming accepteer ik de pijntjes. Of komt het doordat ik nu ‘getraind’ ben? Ik kan nu zeggen dat ik Alpenervaring heb (een vereiste om mee te mogen doen aan de TAR). Er is met deze aanpassing van het lichaam een soort mini evolutie gaande.

Foto © 2009sprengenbergrunner

Met de ervaring op het vlak van ons teamgevoel neem ik het besluit om ‘spontaan’ een gat te laten ontstaan tussen Jan-Albert Lantink en mij. Op zicht contact blijf ik iets achter. Deze tactiek blijkt te werken, het geeft meer rust. Ik heb mijn richtpunt. Zo kom ik in een prettig cadans en geniet meer van de omgeving. De klim is de eerste kilometer pittig, waarna we een stuk krijgen waar het geleidelijk omhoog gaat. Er ontstaat een groep waarbij ik achter teammaat Fausto Pelligrini loop. Hij heeft `s morgens vroeg net als ik wat opstart problemen (thuis ga ik zelden voor 09.00 uur hardlopen). Fausto presteert het om te  start met twee verschillende hardloopschoenen aan. Hij valt anders ook wel op, want met zijn Italiaanse roots is hij altijd net iets meer gekleed dan de rest van ons team. In de loop van de TAR groeit er respect voor de teams die dagelijks in je directe omgeving lopen. En dat geldt zeker voor Team Alpinrunner ch. 10 Felix Benz en Fausto Pelligrini. Eigenlijk had ik ze minder sterk ingeschat en blijft dat gevoel aanwezig, terwijl ze voor ons staan.

Het graspad is soms wat glad als we langs een stroompje lopen. Bewust loop ik als laatste van de groep, zo kan ik het goed overzien. En ben ik niemand tot last met mijn ongecontroleerde stokken. Op de stukken asfalt loop ik net als Jan-Albert gemakkelijk weg bij de rest. Uit de achtergrond komt Felix Benz opzetten. Na de verzorgingspost op ruim 16 km gaan we ‘bergbeklimmen’. Op naar de top van de Rappenscharte 3012 m. Een deel gaan we mee met Marco Jäger en Gary Lechner Team Alpinrunner ch. 1. Als het zand/graspad over gaat in een rotsenpad kan ik net in het spoor blijven van Marco. Tot we overgaan in een ‘Wegloses Gelände’. Traag wandelend gaan we in een onsamenhangende rij omhoog. Als er iemand te dicht achter mij zit, doe ik een stap opzij. Ontspannen neem ik de tijd om een foto te maken en gebruik eenzelfde moment om te drinken en/of een gel te nemen. Boven op de top wijzen TAR vrijwilligers waar we heen moeten. Maar de haast (het jagen) is verdwenen. Ik neem het imponerende landschap in me op, bijna als een afscheidsgroet.

Foto © 2009garylechner

Het afdalen gaat het eerste deel redelijk goed. Jan-Albert laat me voor gaan. Met Fausto loop ik op tot hij een stap opzij doet. Halverwege beginnen mijn bovenbenen tegen te stribbelen. Of is het na vier uur actief zijn over en uit. Daarna loop ik de schemerzone binnen. Kleuren vergrijzen, de omgeving vervaagt. Negatieve, kwade gedachten komen zich in al hun puurheid melden. Er zijn slechts de merktekens die de route aangeven. Soms dreig ik het spoor, Jan-Albert kwijt te raken. De vreemdste capriolen haal ik uit om toch vaart te houden in deze afdaling. Het pad slingert zich van rechts naar links en links naar rechts omlaag. Dat kost veel tijd en we beginnen de boel af te snijden. Al glijdend ga ik op de grasvelden, behendig de rotsen ontwijkend naar beneden. Met een strijdvaardig vuistje omhoog ga ik onder de TAR poort door. Zoals dagelijks volgt de handdruk met Jan-Albert. Was deze de eerste dagen nog wat zwak en in de trant van ‘iedereen doet het’. Is het in deze dagen wat gaan betekenen, een oprecht verbond. Wat er ook gebeurt, wij komen samen aan.

Uitslagen:
-Team 32 Alpinrunner.ch 1
Jäger Marco / Lechner Gary
4.42.49 uur Master 5 / Overal 19
- Team 79, KCT / TIRION.NL
Michel Buijck / Chris Hamerlink
4.45.47 uur 16 Men / Overal 35
- Team 137, Salomon Goretex NL 1
Hoite Cannegieter / Allard Dericks
5.05.45 uur 14 Master  / Overal 30
-Team 40 Alpinrunner.ch 10
Benz Felix / Pellegrini Fausto
5.15.06 uur 19 Master  / Overal 58
- Team 37 Alpinrunner.ch 8 NL
Machielsen Jeroen / Lantink Jan-Albert
5.16.38 uur. Master 20/ Overal 61
- Team 35 Alpinrunner.ch 4
Hernach Christoph / Günthardt Bruno
5.20.33 uur 22 Master  / Overal 68

 

www.transalpine-run.com/pdf2/7_Schlanders.pdf
www.massive-mag.tv/Videos/Running/(vid)/258/(offset)/24

TAR'09 Dag 6 Scuol 37 km

GORE-TEX® Transalpine-Run
www.transalpine-run.com
Donderdag 10 september.

Foto © 2009sprengenbergrunner

 6 de Etappe: Scuol Mals im Vinschgau (Italië).
1332 m klimmen, 1474 afdalen.

De wasbak kleurt rood van het bloed. Ik voel de warme gloed stromen. Met een prop in mijn neus zit ik even later aan het ontbijt. Wederom een signaal van mijn lichaam dat het wel genoeg is. Voor mij is een spontaan ontstaande bloedneus een teken van ‘Oppassen’ (er is een toegenomen spanning). Het is daarom verstandig om het relax aan te doen. Rust te vinden, maar hoe doe je dat als er weer een zware Trail op het programma staat. Ben ik voldoende hersteld, hoe zal het me vandaag afgaan met stokken? Als laatste voeg ik me buiten bij de groep. Precies op tijd (nog 5 seconden), waarna we met een busje vertrekken naar de startlocatie.

Foto © 2009marcojäger

Daar is het op de krappe ruimte al een behoorlijke drukte. De stokken moeten nog gescoord worden. En als ik de ‘Commando’s’ in het vizier krijg, ga ik onder het vaklint door. Daarna weer het vak uit en als ik vervolgens het andere lint neem, schiet het in mijn lies. Er is geen tijd om bij deze pijn stil te staan. Ik neem de stokken in ontvangst, nadat ik daar gisteren om gevraagd had. (In een eerder contact met Jan-Albert gaven Chris Hamerlink en Michel Buijck aan extra stokken bij zich te hebben). We moeten starten. In de eerste kilometer voel ik soms de pijnscheuten door mijn been gaan, vooral als de ondergrond oneffen naar beneden loopt. Als we het dorp Scuol uit zijn mogen we na circa 6 km klimmen. Ik ga mee in de stroom en voel dat het redelijk gaat als ik in een monotoon tempo blijf lopen. Elke zijwaartse beweging moet ik zoveel mogelijk zien te beperken. Ondertussen worstel ik met de stokken, daar heb ik geen ervaring mee. Wat is de juiste houding, hoe ver moet ik ze uitschuiven, wanneer kan ik ze gebruiken? Door de stokken heb ik meer problemen met drinken (bij het afsluiten van het waterslangetje heb ik twee handen nodig). Jan-Albert duikt de bosjes in en geeft aan dat ik moet doorlopen. Met het gegeven dat Jan-Albert gisteren ruim voor me over de finish kwam loop ik door (in de veronderstelling dat hij zo wel weer zal aanpikken). Op een gegeven moment moet ik ook en ga van het smalle slingerpad af. Waar het zicht door de bomen beperkt is. Druk zittend zie ik Jan-Albert langs komen, waarna ik een keer schreeuw. Als ik hem bijgehaald heb is hij geïrriteerd dat ik geen enkele maal heb omgekeken. Al mopperend gaan we verder (was ik misschien onbewust wat teleurgesteld over de voorsprong van Jan-Albert gisteren en onbedoeld bezig die tijd terug te pakken?). Even later gaan we gezamenlijk door de controle.”Niets aan de hand” Denk ik.

Na de verzorgingspost begint de echte klim. We worden omringd met ‘bekenden’. Het streberige van de eerste dagen, heeft plaats gemaakt voor hartelijke begroetingen. Boven komen we aan bij een rotsformatie. De Uinaschlucht, een enorme kloof met een smal uitgehouwen pad langs de rotsen. Via de Schlinigpass stijgen we naar 2315 m. Om vervolgens al die hoogtemeters weer te dalen. Achteraf ben ik benieuwd naar onze dagelijkse positie op de top van de berg. Hoe zouden we het doen in een klassement bergop? We overnachten in het kleine plaatsje Burgeis in Zuid-Tirol, met zicht op een burcht. Team KCT / TIRION. NL Chris en Michel bedankt voor de stokken!

Uitslagen:
- Team 137, Salomon Goretex NL 1
Hoite Cannegieter / Allard Dericks
3.51.21 uur Master 7 / Overal 28
- Team 79, KCT / TIRION.NL
Michel Buijck / Chris Hamerlink
3.52.44 uur Men 16 / Overal 34
-Team 32 Alpinrunner.ch 1
Jäger Marco / Lechner Gary
3.53.43 uur Master 9 / Overal 18
-Team 40 Alpinrunner.ch 10
Benz Felix / Pellegrini Fausto
4.16.09 uur Master 18 / Overal 55
- Team 35 Alpinrunner.ch 4
Hernach Christoph / Günthardt Bruno
4.19.58 uur Master 21 / Overal 71
Team 37 Alpinrunner.ch 8 NL
Machielsen Jeroen / Lantink Jan-Albert
4.26.46 uur. Master 26 / Overal 62

www.transalpine-run.com/pdf2/6_Mals.pdf
www.massive-mag.tv/Videos/Running/(vid)/257/(offset)/24

TAR'09 Dag 5 Scuol 6 km

GORE-TEX® Transalpine-Run
www.transalpine-run.com
Woensdag 9 september

Foto © 2009sprengenbergrunner. Ron van Weezep & Dolf Bartels
(op de achtergrond winnaars Tom Owens en Andrew Symonds)

5 de Etappe: Scuol (Mountain Sprint).
936 m klimmen. 6.2 km

Vanaf een bankje kijk ik naar de Transalpine lopers die voor ons starten. De zon schijnt fel, waardoor ik telkens opschuif om in de schaduw te blijven. Vandaag zou het mijn dag moeten worden. De Bergsprint, even knallen. Als een aangereden vogeltje zat ik vanmorgen aan het ontbijt. Voorzichtig probeer ik mezelf te prepareren, maar de kracht ontbreekt. Uren geleden zijn de eersten al gestart. Wij horen bij de groep achter de toppers. Elke halve minuut wordt er een team weg geteld. Hadden we een paar dagen terug het niet gehad over elkaar hazen tijdens deze etappe? Nu het zover was stond deze dag voor mij in het teken van herstel.

Foto © 2009marcojäger

De klim gaat steil omhoog, niet mijn klim (het is net te). Jan-Albert zie ik bij me weg lopen. Op een stukje asfalt kan ik goed doortrekken, maar verder is het gewoon door ploeteren. Om aan te komen, meer niet. Af en toe pik ik aan bij iemand die mij inhaalt. De klim gaat van 1198 m naar 2142 m. De toename van toeschouwers had me kunnen vertellen dat we er bijna zijn. Versuft loop ik door gewend aan uren gaan. En vraag hoeveel kilometers nog. 600 m! Hoe heb ik het zo verkeerd kunnen inschatten? Te laat zet ik een versnelling in. De aankomst is geweldig. Over het gras loop ik in een soort fuik, de commerciële Transalpine wereld binnen. Met aan weerzijde van de bonte reclame de klappende lopers en supporters. Stuk voor stuk wordt iedereen binnen gehaald. De aanmoedigingen nemen toe, nu de toppers binnen stromen. Mooi, hoe je nu de podiumplekken ziet hardlopen. Het gevoel er bij te horen is op dit bergje opeens heel sterk aanwezig. Het is fantastisch om al die fanatieke positieve mensen bezig te zien. We zijn met een unieke prestatie bezig. Als een gigantische sportieve familie gezamenlijk over de Alpen.

Bij de aansluitende pastaparty heb ik voor het eerst in dagen trek. De lasagne smaakt me goed. Mijn lichaam lijkt eindelijk de behoefte aan meer energie te vatten. Soms krijg ik het gevoel dat de wedstrijd echt 8 dagen en nachten duurt. Dat alles in het teken blijft staan van de TAR. Jan-Albert geeft me een spoedcursus (Hoe en wat, meerdaagse berglopen). En ook aan deze cursus komt geen eind. Als het eten naar binnen is gewerkt, volgt het volgende onderdeel: Hoe komen we zo snel mogelijk bij ons onderkomen? We gaan door in het stramien, maar door de korte etappe is er toch even aandacht voor andere dingen. Voor een interview met de Duitse televisie. We maken kennis met ‘Losse Veter’  Vivian Ruijters. In het busje is er dikke pret als er een jolig gesprek ontstaat tussen Nederlandse en Spaanse druktemakers. De 18de plek die we scoren is wat vertekend. We, herstel ik heb slecht gepresteerd. Maar doordat we alleen bergop gingen is de winst die andere teams normaal tijdens het afdalen halen er voor hun vandaag niet.

Uitslagen (Nederlanders):
- TEAM SALOMON-GORETEX NL 1
Cannegieter Hoite 53.00 Dericks Allard 53.00
1.46.00 uur
- TEAM KCT / TIRION.NL
Buijck Michel 53.02 Hamerlink Chris 53.02
1.46.04 uur
- TEAM ALPINRUNNER.CH 8 NL
Machielsen Jeroen 56.38 Lantink Jan-Albert 53.50
1.50.29 uur
- TEAM HAWAI 5
Struycken Jan 1.00 Everts Jos 53.35
1.54.06 uur
- MEN WITH A MISSION
Kinsbergen Robin 1.05.58
1.57.10
- TEAM B2
Ellenbroek Ben 1.02. Roodbol Egbert 56.45
1.59.13 uur
-TEAM PAT AND ANNIE
Danko Pat 1.01. Kirschenmann Anne 1.08.
2.09.53 uur
- BOBA - RUNNERS BERGJE OP BERGJE AF
Verboord Mart 1.13. Hendriks Remy 1.00.
2.13.23 uur
- JAN STRIJKER HARDLOPEN MASSAGE
Strijker Jan 1.00. van der Hoek Cor 1.18.
2.18.58 uur
-TEAM ADIDAS-LOSSEVETER
Ruijters Vivian 1.01. Ruijters Harrie 1.26.
2.27.48 uur
- TEAM ALPINRUNNER.CH 6 NL
De Vos Willem 1.16. Vlasveld Anita 1.16.
2.33.41 uur
- TEAM ALPINRUNNER.CH 9 NL
Bartels Dolf 1.20. van Weezep Ron 1.20.
2.40.13 uur
www.transalpine-run.com/pdf2/5_Scuol.pdf

www.massive-mag.tv/Videos/Running/(vid)/256/(offset)/24
http://vimeo.com/6752805 Fabian Roncero

TAR'09 Dag 4 Galtür 40 km

GORE-TEX® Transalpine-Run
www.transalpine-run.com
Dinsdag 8 september

Foto © 2009sprengenbergrunner

4 de Etappe: Galtür - Scuol Unterengadin (Zwitserland).
2339 m klimmen, 2734 dalen.

Door de constante pijn in mijn benen kom ik moeizaam in slaap. Het is een beetje irritant dat gevoel, maar je doet er weinig aan. ‘Kappen nou’, wil je het toeschreeuwen. Nu wil ik slapen, ga een ander pesten! De trap is al een lastige barrière. Dat belooft niet veel goeds. Mijn grote tenen beginnen op te spelen. Zij schuiven bij het afdalen, in de INOV 8 trailschoen naar voren en stoten zo tegen de binnenkant. Mijn maag vraagt of het nu eens ophoudt met dat gedoe. Het is compleet door de war van al die sportvoeding en het ‘vreemde’ eten. Al sinds weken heb ik een TAR kuchje. Soms proest ik het uit als ik al hardlopend probeer om wat naar binnen te krijgen. ‘Super’, roepen de fotografen ons toe. Ze hebben ook bewegingsensoren, dan loop je langs onbemande camera`s en flits. Mijn lip begint open te barsten en mijn keel voelt droog aan. Nee, alles gaat prima.

Foto © 2009sprengenbergrunner

YES, terug in het B-vak. Daar staan twee TAR vrijwilligers die je controleren. We openen onze rugzak en zij kijken of we het volgende bij ons hebben: Eerste hulp minipakketje, reddingsdeken, routekaart, regenbroek en jas, handschoenen, muts en shirt met lange mouwen. Vervolgens worden we geregistreerd via de geïntegreerde chip. Dit gaat door een soort klaar-overbord langs ons startnummer te houden. Het is rustig in ons startvak, even later begint een hels kabaal. Het vaste dreuntje waarbij mee gesprongen en geklapt wordt. Ik laat het in alle rust over mij heen komen, maar van binnen bonkt en stamt het even hard mee. Wat wil je ook, een marathon gaan we lopen. Terwijl mijn lichaam aanvoelt alsof ik die al gelopen heb. Zoals elke dag heb ik mijn waterzak met afhankelijk van de etappe 1,5 tot 2 liter sportdrank mee, daarnaast een flesje dat ik voor de start leeg drink en eventueel met Jan-Albert deel. Dan drie a vijf gels (41 gram) en een sportreep.

Het eerst deel van deze etappe bevalt me wel, we klimmen gelijkmatig naar de top Futschölpass 2768 m. Er zijn drie verzorgingsposten, daar kunnen we de nodige energie aanvullen, er is sportdrank, water, fruit, sportrepen en geopende gels (of men kan om een gel vragen). Jan-Albert gaf me als advies om ook te koelen, dus gooien we een beker water over ons hoofd. Ergens die dag ging dat mis en gooi ik een beker met dat kleffe High5 sports nutrition over me heen (GVD). De temperatuur liep behoorlijk op (20/24 graden) waardoor het een uitputtingsslag werd. Voor onze Zwitserse lopers was deze etappe speciaal omdat ze op hun eigen grondgebied komen. Marco Jäger had een vlag van de regio meegenomen. Mij ontging dat, ik was puur met mijn eigen strijd bezig. Vandaag halen, dan hebben we het zo goed als binnen. Want morgen is een soort rustdag. Het zou heftig worden, mede doordat ik een meningsverschil kreeg met Jan-Albert over skistokken, die ik volgens hem zou moeten gebruiken. Maar die waren op dat moment niet voor handen. Veel gezeik daarover, terwijl ik juist motiverende woorden verwacht. Ik ben pissig en ga er dus tegen in, waar het natuurlijk niet beter van wordt. Jan-Albert gaat maar door over die stokken. Langzaam begin ik me Contador (Alberto) te voelen, die door zijn eigen ploegmaat gedwarsboomd werd. Dit kost me veel onnodige energie. Op één of andere manier bracht het oerkrachten bij mij los ‘ik zal niet breken’. Onderweg zag ik een tekening van een stier in de berg, zoals die stier zo voelde ik mij. En we denderde voort, berg op Piz Clünas 2793 m, berg af richting het skigebied Motta Naluns Scuol.

Tenslotte wacht een ranzige downhill-strecke, we zijn in de deelstaat Graubünden. Hier was ik eerder met Willem de Vos in de omgeving met de overtuiging om ooit eens terug te komen. Na de finish gaat bij mij het licht uit “ik heb het gehaald” en nu is het op, mijn lichaam weigert verder nog iets te doen. Tegen een muur, probeer ik uit de drukte bij te komen. De beker cola morst op de grond. Even later is daar Jan-Albert die me meesleurt en voor ik het weet trekken tig mensen aan me, die van alles van mij willen, maar ik, mijn lichaam wil niets meer. Vol trots en emoties ben ik in gevecht met mezelf. TAR vrijwilligers stellen allerlei vragen, het zijn er teveel, het is teveel. Ik begin te hyperventileren. Op een bankje komen tranen, laat ik het toe, krijg ik steun van teammaat Gary Lechner. Ik wil alleen een beker water, vervolgens gooi ik dat over mijn hoofd. De arts bevestigd dat ik er ben, dat ik het gehaald heb. “Ik heb het gehaald”. Er gebeurd van alles, ik laat het toe. Mijn handen beginnen te trillen en warm te worden. Er drukt iets op mijn hoofd. Het is allemaal onbelangrijk (wat er na de finish gebeurd). Ik bedank de arts (die me drie pillen meegeeft) en onze masseuse brengt me naar ons onderkomen. Waarna ik herstel met een kom bouillon. Wij hebben het gehaald.

Uitslagen:
-Team 32 Alpinrunner.ch 1
Jäger Marco / Lechner Gary
4.47.53 uur. Master 4 / Overal 19
- Team 137, Salomon Goretex NL 1
Hoite Cannegieter / Allard Dericks
4.56.20 uur. Master 7 / Overal 31
- Team 79, KCT / TIRION.NL
Michel Buijck / Chris Hamerlink
5.01.05 uur Men 16 / Overal 40
-Team 40 Alpinrunner.ch 10
Benz Felix / Pellegrini Fausto
5.38.45 uur. Master 22 / Overal 56
- Team 37 Alpinrunner.ch 8 nl
Machielsen Jeroen / Lantink Jan-Albert
5.39.36 uur. Master 23 / Overal 62
- Team 35 Alpinrunner.ch 4
Hernach Christoph / Günthardt Bruno
5.44.52 uur. Master 26 / Overal 70

www.transalpine-run.com/pdf2/4_Scuol.pdf
www.massive-mag.tv/Videos/Running/(vid)/255/(offset)/24

TAR'09 Dag 3 St. Anton 33 km

GORE-TEX® Transalpine-Run
www.transalpine-run.com
Maandag 7 september

Foto © 2009sprengenbergrunner

3de Etappe: St. Anton – Galtür (Oostenrijk).

2437 m klimmen, 2134 m dalen.

Het ritme lijkt er in te komen, dan mag ook wel want vandaag starten we op de ‘normale tijd’ 8.00 uur. Het ritueel herken ik van de Transpirinaika (mountainbiketocht Pyreneeën). Het grote verschil is dat we toen halverwege een lunchpauze hadden. `s morgens sta ik als eerste wedstrijdklaar naast de grote Salomontassen. Een misverstand. De tassen moesten er inderdaad staan, maar wij hebben nog even. De tassen worden opgehaald per truck. Zolang ze er staan kun je eventueel nog bij je spullen. Verder kun je niet meer veel, naar de wc misschien of snel iets van de ontbijttafel ontfutselen. Er was veel bezorgdheid over Willem de Vos, dat blijft zo als hij van de arts krijgt te horen dat hij mag starten. We gaan weer een zware etappe lopen, dan moet je kerngezond aan de start staan.

Het is knap frisjes als we teruggeworpen in het C-vak staan. Opeens heb ik een doel: In het B-vak blijven! Dus zien dat we weer wat plekken opschuiven zodat we bij de Masters in het klassement bij de eerste twintig komen. Hoewel we een summier overleg hadden zijn we duidelijk waar we horen. Op de eerste rij in het C-vak, om meteen door te schuiven als het lint weggaat. Dat lukt goed en we slalommen ons er doorheen. Dan begint een lange langzame klim. In mijn onschuld als ‘Halvemarathonloper’ richt ik me ergens op, om daar heel geleidelijk naar toe te lopen. Daar betrek ik Jan-Albert in en wijs ergens vaag naar twee lopers in het lichtblauw, die voor mij een richtpunt zijn. Jan-Albert kapt dit een beetje knorrig af, hij loopt in zijn eigen tempo en als ik harder wil moet ik maar met een ander team lopen! We zitten duidelijk niet op dezelfde golflengte. ‘in ons eigen tempo’ lopen we later mee met Team Alpinrunner.ch 1 Marco Jäger en Gary Lechner. Dit gaat heel lekker en daar heb ik voor het eerst het idee dat we het goed doen. Marco en Gary gaan wandelen als het te steil dreigt te worden en gaan weer hardlopen zodra dit enigszins kan. Het is net even anders dan wat wij deden. Te lang proberen door te lopen en daardoor te laat weer beginnen. Snel heb ik het door en voel me al ervaren als ik het zelf aanvoel. Dit blijkt duidelijk minder energie te kosten. We raken hun kwijt als het pad geleidelijk overgaat in een rotslandschap.

Mijn onderrug geeft aan wanneer het te steil wordt, dan wil je even stoppen. Een moment in een andere houding, maar voor je het weet heb je al heel wat mensen achter je te dringen. Dit onderdeel is voor ons lichtgewicht hardlopers net te zwaar. Hiervoor hadden we meer aan krachttraining moeten doen. Teams met Alpenervaring zie je hier makkelijker naar boven komen. Dagelijks komen ook twee damesteams voorbij, meestal in de afdaling. Pas later hebben we door dat deze teams strijden in het topveld bij de Dames. De Italiaanse Martina Pfeifhofer en Elisabeth Egarter hebben veel last van ons gestuntel. Ze kunnen er niet langs bij het afdalen, of krijgen een prik van Jan-Albert`s stokken. Boven is het uitzicht immer schitterend, er staat een stralende zon en na deze top Kuchenjoch 2730 m dalen we behoorlijk 1700 m. Om vervolgens te klimmen Schafbichljoch 2636 m. In het Paznauntal trekken we flink door op weg naar het wintersportplaatsje Galtür.

Foto © 2009marcojäger

Ons onderkomen Haus Wallis is meteen naast de start/finish locatie wat heel wat meer rust geeft (minder reistijd). De druk op ons massageteam Angelina Kälin en 
Martina Lechner neemt per dag toe. Waardoor ze na het avondeten wederom de handen vol hebben aan het Alpinrunner.ch (nl) team. De huidkleur tape is op en nu trekken we ten strijde met blauwe banen op onze benen. Als we `s avonds eten in het restaurant Belvedere is op de achtergrond de berg dreigend aanwezig. In 1999 werd het dorp getroffen door een sneeuwlawine, waarbij 31 mensen om het leven kwamen. Als we de ober hier over aanspreken, kapt deze dit gelijk af en loopt weg. De vermoeidheid is af te lezen op onze gezichten. De etappes van meer dan 30 km voelde voor de meeste van ons aan als een marathon. Morgen bijna een marathon. Overleven is het motto.

Uitslagen:

- TEAM 32 ALPINRUNNER.CH 1
Jäger Marco / Lechner Gary
4.51.51 uur. 6 Master / 20 Overal.

- TEAM 137 SALOMON-GORETEX NL 1

Cannegieter Hoite / Dericks Allard
5.00.06 uur 10 Master / 33 Overal.

- TEAM 79, KCT / TIRION.NL

Michel Buijck / Chris Hamerlink
5.09.31 uur. 18 Men /  47 Overal.

- TEAM 80 SEXTEN SALOMON

Pfeifhofer Martina / Egarter Elisabeth
5.12.55 uur 2 Women / 44 Overal.

- TEAM 15 INTERSPORT-SALOMON WOMENICE

Schlump Regine / Schindler Carmen
5.29.29 uur 3 Women / 55 Overal.

- TEAM 37 ALPINRUNNER.CH 8 NL

Machielsen Jeroen / Lantink Jan-Albert
5.31.22 uur 17 Master / 65 Overal.

- 21. TEAM 40 ALPINRUNNER.CH 10

Benz Felix / Pellegrini Fausto
5.39.25 uur 21 Master / 58 Overal.

www.transalpine-run.com/pdf2/3_Galtuer.pdf

www.massive-mag.tv/Videos/Running/(vid)/254/(offset)/16

TAR'09 Dag 2 Lech 24 km

GORE-TEX® Transalpine-Run
www.transalpine-run.com
Zondag 6 september

Foto © 2009sprengenbergrunner

2de Etappe: Lech am Arlberg - St. Anton (Oostenrijk)
2014 m klimmen, 2169 m dalen.

Hoewel we gisteren voortreffelijk hebben gelopen is er een kleine teleurstelling. Jan-Albert werd vorig jaar met Roel Land in het eindklassement 14de bij de Masters. Daarbij zaten zij meteen achter het team Alpinrunner.ch met Marco Jäger, die nu met een gelijkwaardige teammaat ver voor ons is. Er blijken meer goede Nederlandse teams aan de start te staan. Waardoor het heel moeilijk zal worden om het beste Nederlands team te worden. Vooraf had ik de Nederlanders al gescand en kwam de naam Cannegieter me bekend voor. Hoite is een goede Adventure atleet. Met zijn teammaat Allard Dericks heeft hij al heel wat aansprekende prestaties neergezet bij meerdaagse racen. De start werd met twee uur uitgesteld vanwege sneeuw op de hooggelegen Alpenpassages. Willem de Vos heeft gezondheidsproblemen hij voelde zich vanmorgen bij het ontbijt in het sfeervolle ‘Haus Melitta’ niet goed en zag (noodgedwongen) af van een start.

Foto © 2009sprengenbergrunner

Het zal vandaag een zware tocht worden vanwege drie toppen, met de hoogste bergtop Valluga op 2.750 m. We verlaten Lech am Arlberg wat bekend is vanwege de wintersportvakantie van onze Koninklijke familie. Voor we goed en wel op weg zijn, stuiten we op een muur van hardlopers. Zij staan stil bij een klim die haast recht omhoog gaat. Even wil ik er langs glippen, maar nergens is ruimte. Een bergloper neemt de steile wand door de struiken, waarna een fluit joel schalt uit de kelen van velen. We verliezen hier veel terrein, terwijl we nauwelijks het gevoel hebben dat we al zijn begonnen. We wandelen in de meute rustig omhoog, mijn benen voelen zwaar door de afdaling van gisteren. Als we kunnen, gaan we rustig hardlopend omhoog met de Nederlandse Commando’s Michel Buijck en Chris Hamerlink. We komen via een ruig rotsgebied, zonder duidelijk pad bij de Stuttgarter Hütte Rüfikopf. De temperatuur daalt terwijl we de sneeuwgrens passeren. Het windjack laten we ondanks de warme lichaamstemperatuur aan. De uitzichten zijn geweldig en we treffen het met dit stralend weer. Verderop is een gevaarlijke sneeuwpassage, die we voorzichtig nemen. En omdat we toch bijna stilstaan maak ik wat foto`s.

Later hoor ik van Ron van Weezep dat Dolf Bartels hier is uitgegleden. Ron blijft kalm en met zijn stokken helpt hij Dolf uit zijn vreemde houding op die besneeuwde ijsgladde helling. Er volgt een spectaculair uitziende afdaling met touwen loodrecht omlaag, vrijwilligers staan klaar om eventueel te helpen. Een helikopter hangt in de lucht, om later met veel lawaai weg te vliegen. Dit zorgt voor veel tijdverlies, maar dat is nu voor ons onervaren laaglanders van minder belang. De hele situatie brengt een soort oergevoel bij je los, je zou willen schreeuwen, huilen of even stilstaan bij dit moment. Jan-Albert blijkt zijn verkeerde schoenen aan te hebben, met minder profiel. Waardoor hij er een beetje de balen van heeft en uiterst voorzichtig deze passage neemt. Ondertussen werden we voorbij gelopen door ons Alpinrunner.ch. damesteam. Bij de afdaling probeert Jan-Albert wat verlies goed te maken, met veel moeite volg ik. De pijn op mijn bovenbenen neemt per minuut toe. Ik probeer de belasting te verlichten door al zigzaggend als een skiër omlaag te gaan. Afdalen zou geen energie vergen, maar dat gaat voor mij niet op, alle concentratie heb ik nodig.  Eén misstap en ik lig daar.

 `s avonds is er de vaste ‘Pasta Party’, massaal schuiven we aan in een grote hal met lange rijen tafels. Denk je te kunnen genieten van je maal, moet je eerst heel lang in een enorme rij staan, daar nestel je achter je medelopers en begeleiders/verzorgers. Als ik eindelijk eten heb is mijn trek verdwenen. Wellicht heb ik vanmiddag meteen na de finish al genoeg naar binnen gekregen, onder lichte druk van Jan-Albert. Het is goed geregeld hoe ze daar bij de finish voorzien in de directe behoefte en dus herstel, maar als ‘gewone hardloper’ moet ik wel mijn best doen en het naar binnen stampen (gewoon het eerste beste wat er staat pakken). Er is drop, nootjes, chocola, koekjes, alcoholvrij bier, water en natuurlijk cola. Bier laat ik na die twee enorme glazen van de eerste avond achterwege, want ik had er toch wel iets last van. Logisch ik ben bezig mijn grenzen weer iets op te schuiven, het is op het randje wat ik aankan. Na drieëneenhalf uur inspanning breekt er voor mij een moment aan, waarbij mijn lichaam begint te protesteren. De bewegingen gaan ongecontroleerd, er treed een soort verzet op. Het schreeuwt, het smeekt om te stoppen, maar dat doen we niet. Een gevecht met mezelf breekt aan. De omgeving vervaagt. Wel blijf ik de oranje tekens waarnemen en blijf Jan-Albert en de ander teams volgen. Tot er ergens een TAR finishpoort opduikt.

Uitslagen:
- Team 32, Alpinrunner.ch 1
Marco Jäger / Gary Lechner
3.19.47 uur. 4 Master / 18 Overal.

- Team 137, Salomon Goretex NL 1
Hoite Cannegieter / Allard Dericks
3.35.20 uur. 11 Master / 35 Overal.

- Team 79, KCT / TIRION.NL
Michel Buijck / Chris Hamerlink
3.48.51 uur. 23 Men / 52 Overal.

- Team 40, Alpinrunner.ch 10
Felix Benz / Fausto Pellegrini
4.01.49 uur. 17 Master / 56 Overal.

- Team 34, Alpinrunner.ch 3
Brigitte Eggerling / Daniela Nusseck
4.28.15 uur. 7 Women / 98 Overal.

- Team 37, Alpinrunner.ch 8 NL
Jeroen Machielsen / Jan-Albert Lantink
4.38.29 uur. 36 Master / 70 Overal.

* Overal is plaats in het algemeen klassement over de gelopen etappes.

www.transalpine-run.com/pdf2/2_StAnton.pdf
www.massive-mag.tv/Videos/Running/(vid)/253/(offset)/16
www.destentor.nl/regio/vechtdal/5517487/Cannegieter-loopt-echte-berggeiten-eraf.ece