’Transpirinaika’ Mountainbike Tweeweekse Spaanse Pyreneeën
Dinsdag 16 september ‘08.
.bmp)
Fotoarchief © 2008sprengenbergrunner
Het is een koude start. We volgen stroomopwaarts de rivier. De asfaltweg loopt door een kloof, rechts en links kijken we aan tegen rotswanden. Ik heb het gevoel dat ik deze omgeving ergens van ken. Later besef ik me dat het de voorbeelden (uit een boekje) waren die ik als tienjarige nauwgezet naschilderde. Doordat ik zo bezig ben met het landschap zijn de kopmannen gevlogen. Met de tweede groep fiets ik verder, terwijl de paden onverhard worden en we behoorlijk klimmen. Tot we zelfs op een route komen waar we over enkele rotspartijen moeten. We hebben zicht op de Aguas Tuertas (Kronkelende wateren), dit is een prachtige passage door een groen drassig voormalige gletsjerdal. Waarin de rivier behoorlijk meandert. We zoeken ons een weg naar de andere zijde, maar welk pad moeten we volgen. Er zit niets anders op dan de ondiepe rivier te doorwaden. Ik aarzel, heb ik eenmaal mijn sportschoenen nat dan hou ik dat de hele dag. Ondertussen roepen de anderen mij naar de overkant en lijkt Stefan Soudant mij een poets te willen bakken, dat valt gelukkig mee. Hij helpt met mijn schoenen. Even later staan we al weer voor de keus om die alsmaar kronkelende rivier over te steken en zo gaat het een paar kilometer lang door. Dit is nogal hilarische. Af en toe zakt iemand tot zijn knieën in het water. Al sompend in mijn schoenen, glibber ik over de koeien en schapenstront. Dit was echt een stukje ongerepte natuur (met zelfs een kadaver). Hadden we niet gewoon die wandelaars moeten volgen, die het iets hoger gelegen pad nemen?
Foto © 2008rogersalden
Hierna volgt een klauterpartij. We zitten op het grens gebied van Frankrijk en Spanje (col de Somport) en fietsen over de asfaltweg Spanje binnen. Het is een middelgrote grensovergang, met een enorm bord. Dat doet je wel iets (op een rare manier), hoewel we toch al in Spanje waren. Wendy Veerman zit daar niet mee, ze wil gewoon op de foto met dat bord. Hier is veel doorgaand verkeer. Op de top is een restaurant waar we wat bestellen. Je weet nooit of er een volgende locatie komt, om je dorst te lessen. Iets verderop gelegen is het Parc national des pyrénées. De afdaling (Puerto de Escale) die volgt is over keien, grind en rotsondergrond. Hobbel de hobbel, mijn bagagedrager met daarop de camara-tas is daartegen niet opgewassen, het systeem laat los. Ik raak achterop, de groep moet af en toe wachten. Wat ik dan weer vervelend vind, ze mochten eens denken dat ik het moeilijk heb. Nee, mijn tas zat los! Ik besluit verder te gaan in een gematigd tempo. En fiets zo mee met onze Spaanse amigo Inaki Lizarribar die een prototype heeft van een fiets, toe niemand had gehoord van een mountainbike. Het is een ATB, maar dan echt minimaal. Hij zit wat vreemd op zijn fiets. Net als ik heeft hij gewone sportschoenen aan. In zijn bidon zit een toverdrankje wat hij onderweg aan de bar aanvult. ’s Nachts staat onze Spaanse vriend zijn mannetje als hij al snurkend, scheten latend geniet van zijn slaap. We vonden het daarom niet heel erg dat hij maar de helft van de tocht mee ging. Tijdens deze etappe staan we in een klein dorpje (Canfranc Estación) stil bij een enorm treinstation. Het gigantische oude gebouw staat in de steigers, het is een plaatje wat je zou verwachten in een grote Europese stad. Het blijkt hier ooit neergezet als internationaal station voor reizigers tussen Parijs en Madrid. www.railtrash.net/images/Canfranc_Estacion/index.html
Hierna volgt een klauterpartij. We zitten op het grens gebied van Frankrijk en Spanje (col de Somport) en fietsen over de asfaltweg Spanje binnen. Het is een middelgrote grensovergang, met een enorm bord. Dat doet je wel iets (op een rare manier), hoewel we toch al in Spanje waren. Wendy Veerman zit daar niet mee, ze wil gewoon op de foto met dat bord. Hier is veel doorgaand verkeer. Op de top is een restaurant waar we wat bestellen. Je weet nooit of er een volgende locatie komt, om je dorst te lessen. Iets verderop gelegen is het Parc national des pyrénées. De afdaling (Puerto de Escale) die volgt is over keien, grind en rotsondergrond. Hobbel de hobbel, mijn bagagedrager met daarop de camara-tas is daartegen niet opgewassen, het systeem laat los. Ik raak achterop, de groep moet af en toe wachten. Wat ik dan weer vervelend vind, ze mochten eens denken dat ik het moeilijk heb. Nee, mijn tas zat los! Ik besluit verder te gaan in een gematigd tempo. En fiets zo mee met onze Spaanse amigo Inaki Lizarribar die een prototype heeft van een fiets, toe niemand had gehoord van een mountainbike. Het is een ATB, maar dan echt minimaal. Hij zit wat vreemd op zijn fiets. Net als ik heeft hij gewone sportschoenen aan. In zijn bidon zit een toverdrankje wat hij onderweg aan de bar aanvult. ’s Nachts staat onze Spaanse vriend zijn mannetje als hij al snurkend, scheten latend geniet van zijn slaap. We vonden het daarom niet heel erg dat hij maar de helft van de tocht mee ging. Tijdens deze etappe staan we in een klein dorpje (Canfranc Estación) stil bij een enorm treinstation. Het gigantische oude gebouw staat in de steigers, het is een plaatje wat je zou verwachten in een grote Europese stad. Het blijkt hier ooit neergezet als internationaal station voor reizigers tussen Parijs en Madrid. www.railtrash.net/images/Canfranc_Estacion/index.html
Fotoarchief © 2008sprengenbergrunner
Afstand 48 km, hoogtemeters 1300.
Afstand 48 km, hoogtemeters 1300.
14 oktober 2008
Kaart dag 4. Van Hecho links naar middenboven, vervolgens met lus rechtsboven naar Canfranc rechtsonder.
Kaart dag 4. Van Hecho links naar middenboven, vervolgens met lus rechtsboven naar Canfranc rechtsonder.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten