Zaterdag 13 september ‘08
Fotoarchief © 2008sprengenbergrunner
Vanaf het Hotel fietsen we met alles wat we aan regenkleding bij ons hebben, gezamenlijk naar het strand Hendaye-Plage. Het regent en het voelt met 14°C kou aan (we zijn toch in Frankrijk?). Daar proberen we een lach te voorschijn te halen voor de ‘verplichte’ groepsfoto aan het strand. De stemming is uitgelaten omdat we beginnen, maar het weer drukt een stempel op het geheel. Als het dan toch moet in dit hondenweer, dan maar snel doorfietsen. Zo ontstaat er al bij het eerste beste klimmetje een breuk, waardoor spontaan een aantal groepen ontstaan. Ik had bij het infietsen naar het strand overwogen om per dag wat naar voren te schuiven in de groep. Echter ongemerkt, door gewoon mee te fietsen, zat ik plots in de kopgroep. We mountainbiken met een man of zes over het asfalt.
Foto © 2008GuntervanRompaey
Het is wennen aan de manier waarop de route is beschreven. Deze staan op een setje geplastificeerde kaartjes die vastgeklemd worden aan het stuur. Het is goed uitkijken en turen op die kaartjes, terwijl ik zicht blijf houden wat mijn voorganger doet. Al genietend van de omgeving mis je zo de route. Gelukkig neemt Bjorn Hazenberg die de tocht al eens heeft gereden het voortouw. We gaan kop over kop, maar als het mijn beurt is fiets ik de boel al snel los. En wordt daar op gewezen door Bjorn, dat dit niet op prijs gesteld wordt. Dat ik of in de groep fiets of anders beter alleen kan fietsen. Ik neem het in me op. Geef hem te kennen, dat het toch iets anders ligt. De groep moet wennen aan elkaar, het tempo bla bla. Ik fiets niet met opzet weg, normaal word ik altijd gewoon gevolgd als ik met mijn trainingsmaatjes fiets. Ik moet vaker achterom kijken volgens Bjorn. Daar denk ik het mijne over, achterom kijken betekend: “wie neemt over”? Of is bij het hardlopen mogelijk een moment van zwakte; gaan ze me inhalen? Ik probeer zo goed mogelijk in de groep te fietsen, waar ik weinig ervaring mee heb. Eigenlijk fiets ik meestal achteraan of vooraan om een gat te dichten, om te jagen op hetgeen voor ons en ja dan gaat het hard!
In een onoplettend moment, van tijdelijke afwezigheid fiets ik op kop. In een lekker tempo beklim ik de Col de Pinodieta. En duik de afdaling in te laat bemerk ik dat er niemand achter me zit. Oeps waar ben ik, waar zijn de anderen? Wachten, keren, zo makkelijk als de afdaling ging, zo traag gaat de klim in tegengestelde richting. Bij een driesprong raadpleeg ik de kaartjes, waar zijn we gebleven? Er staan kilometer aanduiding op de kaartjes, maar ik heb helemaal geen kilometerteller op mijn Specialized Stumpjumper M2. Aan voorbijgangers vraag ik de weg in mijn beste Frans (maar ik spreek geen Frans). Het blijkt dat ik naar de verkeerde plaats heb gevraagd. Ik besef dat er eigenlijk maar één optie is, de zijweg inslaan. Daar zie ik dat er mensen in die stilstaande vrachtwagen zitten, die stond er net toch ook al? Met gebarentaal vraag ik of hij een aantal mountainbikers heeft langs zien gaan. Inderdaad, die kant op. Oké, daar ga ik. Algauw is er weer een splitsing van wegen en zijn het nu onverharde paden. Ik kijk om me heen en bedenk dat ik er ben, dit zijn de Pyreneeën, indrukwekkend, maar ehu waar moet ik heen?
Terug dan maar, immers er komen nog meer groepen achter ons aan. Daar zie ik bij de vrachtwagen het busje van de organisatie, dit blijkt de eerste ravitaillering plaats te zijn. Volgens organisator George Gussenhoven was dat gezegd, volgens mij is er heel veel gezegd (te veel). Achteraf is het niet zo gek dat ik daar een fout maak, de voorgaande route ging over een simpele brede asfaltweg, dit was de eerste smalle onverharde afslag. Ik scoor nog meer minpunten, want in het roadbook stond in vette letters: In principe rijdt niemand alleen. Bij de lunch plek sluit ik me weer aan bij de kopgroep, waar wat fietsers zijn afgewaaid. Het is ondertussen langzaam droger geworden. Na Saint Jean-Pied-de Port klimmen we met de overgebleven vier man richting de top Hountto. We blijken aan elkaar gewaagd, de draai hebben we gevonden. Als ik dreig teveel afstand te nemen van Bjorn, Remie van Himbergen en Jeroen Bonenkamp stop ik en daal iets terug de heuvel af. Laat daar nou net de overnachtingsplek zijn (St-Michel). Met een ferme handdruk bedanken we elkaar. De anderen druppelen langzaam binnen, we genieten van het ruime uitzicht, de mist hangt als een wolk beneden ons. Wandelaars (pelgrims) passeren, op wat een deel blijkt te zijn van de beroemde route naar Santiago de Compostella. Wellicht een volgend doel, dan begin ik hier aan de Frans/Spaanse grens. Hoewel, op die route kan het best druk zijn. Ik geloof dat ik beter een andere richting kan inslaan. Richting Pamplona, met als eindbestemming Madrid en/of vervolgens naar Sevilla. Ver achter ons bleek vandaag Günter van Rompaey te zijn gevallen en met onbekende reden naar het ziekenhuis gebracht.
Afstand 95 km, hoogtemeters 2200.
3 oktober 2008
3 oktober 2008
Geen opmerkingen:
Een reactie posten