’Transpirinaika’ Mountainbike Tweeweekse Spaanse Pyreneeën
Maandag 15 september ’08.
Fotoarchief © 2008sprengenbergrunner
Elke avond en morgen zitten we te zoeken in onze tas. Waar had ik nu mijn schone spullen? Wat trek ik aan en wat neem ik mee. Wel of geen lunchplek? Het ritme lijk ik te pakken te hebben, ruim op tijd sta ik al klaar. Het is `s morgens nog niet echt warm. De eerste honderden meters gaan me meestal minder goed af. Ik fiets wat in en daarna kunnen we met de hele groep op weg richting Isaba. Vandaag met enkele onbegaanbare stukken. Echt leuk is het niet als je wandelend met je fiets op je nek, je een weg moet zoeken door struiken en over rotsen van Puerto de Navarra (1290 m). Achteraf is het dan wel weer een machtige uitdaging geweest, maar ik heb sommige trajecten vervloekt. Dan voel je elke gram, dan is mijn camera en tas opeens een extra ballast. Waardoor ik andere spieren ga voelen, mijn rug, mijn nek. Laten we alstublieft weer gewoon gaan fietsen, desnoods op asfalt. Wel idyllisch daar bij zo`n stromend beekje. Dat proberen wij (bij de Regge) op kunstmatige manier na te bootsen.
In het dorpje Ansó spreken we af bij Bar Zuriza, van buiten een locatie als overal, binnen een sfeervolle inrichting met zwart-witfoto`s en volop kijkplezier. We nuttigen buiten op het terras een kopje koffie, uit de gezamenlijke pot en was het gebak inbegrepen? Binnen bestel ik nog een bakkie en schuif aan bij Gerard Veerman, met zijn bijna zestig jaar de oudste van de groep. We hebben wat gemeen, dat schept een band, ‘kopje koffie schilder’? Wij leven van dat bruine goedje, zonder is een fietstocht niet compleet. Gerard zou eigenlijk een tocht maken op de racefiets, maar dat ging niet door. Heeft hij daarom die onhandige grote koffer bij zich hebben, die hij elke dag uitstalt in het pad. Met zijn verhalen is deze wielrenner/schaatser ons allemaal de baas.
.JPG)
.JPG)
Fotoarchief © 2008sprengenbergrunner
Kort na deze stop arriveren we al bij de lunch plek. Een wonderbaarlijk tafereel elke keer. Een oude man die in het zonnetje zit te genieten wordt van alle kanten ingesloten en kiest het hazenpad. Wij nemen de plek in, de bank, de picknick tafels en het muurtje. In korte tijd worden er hele stokbroden naar binnen gewerkt, we hebben het nodig. Ons lichaam schreeuwt na de Coll de Ansó om energie, van enige terughoudendheid is geen sprake meer. Daarna weer soepel herstarten, gaat minder. Elke middag voel ik dan een soort van een dipje. Mede doordat de hitte behoorlijk kan oplopen. De Spanjaarden sluiten daarom de luiken, de dorpen lijken even uitgestorven. Wij Nederlanders trotseren dit moedig. De mountainbikes hebben het eveneens te verduren, vandaag veel lekke banden. Een massage zou fijn zijn, de spieren beginnen wat tegen te stribbelen. Hopelijk zijn de douches warm. We vervolgen onze weg richting Hecho. Met als eindbestemming Borda Bisaltico. Waar we aankomen bij een parkachtig landschap (Refugio de Gabardito) omringd met heuvels. Omdat ze in het Zuiden laat in de avond eten, doen we ons bij aankomst eerst tegoed aan chips, bier en frisdrank.
Kaart dag 3. Van linksboven Urzainqui, richting midden Anso en vervolgens naar rechtsonder Hecho.
Afstand 52 km, hoogtemeters 1400.
11 oktober 2008
Geen opmerkingen:
Een reactie posten