’Transpirinaika’ Mountainbike Tweeweekse Spaanse Pyreneeën
Zondag 14 september ’08.
Fotoarchief © 2008sprengenbergrunner. vlnr: Jeroen, Bjorn, Remie & Jeroen.
Met vijf man fietsen we ’s morgens door een afwisselend glooiend landschap. Een beetje fris, maar gelukkig is het droog. Door het vele klimwerk worden we vanzelf warm. Christiaan Looij heeft moeite met het tempo en vloekt zichzelf voorwaarts. Hij wil bij ons blijven, maar het is net iets te hoog gegrepen. Wij klimmen gestaagd verder, bergopwaarts kun je het best je eigen cadans zoeken. Het gebied op de route richting Col d`Arthé (987 m) straalt een serene rust uit. Op naar Spanje. Ik heb achterop een bagagedrager, die vast zit aan de zadelpen. Hierop een tas voor mijn spiegelreflexcamera, wat mijn mountainbike meer gewicht geeft. Terwijl ik toch al niet de lichtste fiets heb. Het aandeel Specialized blijkt redelijk groot. Zowel Bjorn Hazenberg als Remie van Himbergen fietsen op een mooi exemplaar. Jeroen Bonenkamp doet het op een Storck, met dikke buizen. Deze frames (made in Germany) blijken te behoren tot de lichtste en stijfste frames die er op dit moment te verkrijgen zijn. Onderweg snel een foto maken met mijn Nikon blijkt minder geslaagd. Terwijl jij bezig bent, zijn de jongens al uit het zicht verdwenen. Bergop lukt het dan enigszins om terug te komen, maar met de afdaling ben ik totaal kansloos. Geen beeldvullende panorama`s dus. Het is een keus maken tussen lekker hardfietsen met de kopgroep, of foto`s maken. Ik kies toch min of meer voor het eerste, dat zit in mijn karakter. Op de top wil ik als het even kan uiteraard als eerste aan komen. Hoewel dat blijkt op deze hoogtes, wat relatief. Want na elke bocht, blijken we verder te mogen klimmen en doemen hogere bergen op.
Kaart dag 2. Vanaf balon naar midden Ochagavia, vervolgens richting Urzainqui rechtsonder.
Als Christiaan ver achter blijft maak ik wat foto`s. Aan zijn ATB kan het niet liggen want dat is een Independent, dat zijn frames die op maat van de eigenaar worden gemaakt. We wachten, waarop ik besluit eens te gaan kijken. Christiaan geeft aan last te hebben van zijn knie en wandelt ongemakkelijk naast zijn fiets. Ik motiveer hem (dat hij bijna bij de top is). Een klein stukje (tenminste tot waar wij staan). We fietsen iets door en daar treffen we de begeleiders George en Ad Punt. Zij kunnen zich verder over Christiaan ontfermen, wij gaan er vandoor. Via Port de Larrau en Alto Laza (1100 m). Waar we in de middag aankomen in het rustieke dorpje Urzainqui. Bij de locale kroeg bestellen we vier cola, wel verdient. Daarna volgt er een vast ritme, de kleding wassen, douchen en fietsen poetsen. Waarom dat allemaal in een rap tempo moet, begrijp ik niet helemaal. We zijn zo snel, dat als het busje van de organisatie komt we al gedoucht hebben, maar zonder kleding rondlopen. Dus in handdoek gewikkeld helpen met uitladen. Het is verrassend waar je terecht komt en hoe je verwelkomd wordt. Hoe de communicatie verloopt en hoe de kamers/bedden zijn. Als beloning mogen wij ons even wanen in ruimte en rust. Even later als iedereen binnen is, heb je nauwelijks plek rondom je bed en privacy is ver te zoeken.
Fotoarchief © 2008sprengenbergrunner
`s avonds in diezelfde kroeg, wordt er ‘gewoon’ gerookt, speelt men luidruchtig (om boven het tv-geluid uit te komen) een kaartspel. Daar leren we onze vaste begeleider Ad wat beter kennen onder het genot van een biertje. Achter de gewone jongen gaat een diepzinnige levensgenieter schuil, met een vrolijke wazige indruk. Hij tracht in elk gesprek om schijnbaar tot een gezamenlijk standpunt te komen, maar ondertussen dwaal je ver af.
Als Christiaan ver achter blijft maak ik wat foto`s. Aan zijn ATB kan het niet liggen want dat is een Independent, dat zijn frames die op maat van de eigenaar worden gemaakt. We wachten, waarop ik besluit eens te gaan kijken. Christiaan geeft aan last te hebben van zijn knie en wandelt ongemakkelijk naast zijn fiets. Ik motiveer hem (dat hij bijna bij de top is). Een klein stukje (tenminste tot waar wij staan). We fietsen iets door en daar treffen we de begeleiders George en Ad Punt. Zij kunnen zich verder over Christiaan ontfermen, wij gaan er vandoor. Via Port de Larrau en Alto Laza (1100 m). Waar we in de middag aankomen in het rustieke dorpje Urzainqui. Bij de locale kroeg bestellen we vier cola, wel verdient. Daarna volgt er een vast ritme, de kleding wassen, douchen en fietsen poetsen. Waarom dat allemaal in een rap tempo moet, begrijp ik niet helemaal. We zijn zo snel, dat als het busje van de organisatie komt we al gedoucht hebben, maar zonder kleding rondlopen. Dus in handdoek gewikkeld helpen met uitladen. Het is verrassend waar je terecht komt en hoe je verwelkomd wordt. Hoe de communicatie verloopt en hoe de kamers/bedden zijn. Als beloning mogen wij ons even wanen in ruimte en rust. Even later als iedereen binnen is, heb je nauwelijks plek rondom je bed en privacy is ver te zoeken.
Fotoarchief © 2008sprengenbergrunner
`s avonds in diezelfde kroeg, wordt er ‘gewoon’ gerookt, speelt men luidruchtig (om boven het tv-geluid uit te komen) een kaartspel. Daar leren we onze vaste begeleider Ad wat beter kennen onder het genot van een biertje. Achter de gewone jongen gaat een diepzinnige levensgenieter schuil, met een vrolijke wazige indruk. Hij tracht in elk gesprek om schijnbaar tot een gezamenlijk standpunt te komen, maar ondertussen dwaal je ver af.
Afstand 90 km, hoogtemeters 2600.
7 oktober 2008
Geen opmerkingen:
Een reactie posten