’Transpirinaika’ Mountainbike Tweeweekse Spaanse Pyreneeën
Vrijdag 26 september ‘08.
Heel relax zit ik te ontbijten en sta even later achter in de rij voor de wc. Daardoor vergeet ik bijna iets te ‘bikken’ voor onderweg te scoren. Waardoor ik als laatste op mijn fiets stap. Er is besloten een andere startroute te nemen, op aanraden van de gastheer. Al snel staan we echter stil bij een afgrond. Het pad is een banddikte smal, dus afstappen. Er is een valpartij en zo raken we behoorlijk achterop. we zitten klem en ik heb net het gevoel alsof de dingen in een soort vertraging gaan. Eindelijk kan ik er langs en maak vaart met Marcel Rinia. Met een groepje waaronder de maatjes Dick Blok en Twan van Laarhoven komen we aan bij het dorp Lamanére. In de route beschrijving staat dat aangemeld als het meest zuidelijke dorp van het Franse vaste land. Volgens mij was ik niet goed wakker en me nauwelijks bewust, dat we in Frankrijk aan het fietsen waren. Ik bleef gewoon groeten met ‘Ola’, tot er ergens die middag een “bonjour” terug kwam.
Zodra we het asfalt achter ons laten, krijg ik vleugels. Met Marcel en Henk Rauw beginnen we aan een opmars. We klimmen Monte Nègre (1425m) en draaien kop over kop. Ik ben in mijn element en al snel gevlogen. Kijk eenmaal achterom en trek dan voluit door. Waar ik even later een groepje tref met Rob Keuben, Emiel Bockting en Jan Hooft. Daar informeer ik wie ervoor me zit en hoe ver. En ga alleen verder. Gun me nauwelijks tijd om even wat te eten of drinken. Al jagend geniet ik. Zit denkbeeldig in een wedstrijd. Met nog zicht op het podium. Ik neem meer risico´s en neem minimaal de tijd om op het routekaartje te kijken. Wel tuur ik de ondergrond af, omdat ik een banden spoor volg van de koplopers (hopelijk het goede). Ondertussen ben ik al voorbij het hoogste punt en begint de afdaling richting Saint Laurent de Cerdans. Ik voel dat ik mijn voorgangers nader, dus zet wederom aan. Daar, is dat niet Paul de Sain? Het blijkt Jeroen Bonenkamp, ik heb het gat gedicht in één ruk. Zo lekker heb ik in dagen niet gefietst, prachtig bijna voluit gaan (mede doordat ik mijn spiegelreflexcamera niet achterop had).
De lunchplek is ‘bij het standbeeld van de naakte dame’, dat zijn nog eens aanwijzingen. We verlaten Amélie les Bains en fietsen verder over verharde wegen. Ik moet wennen aan het verkeer in de bewoonde wereld. En raak het spoor een beetje bijster, de rest is ook niet zo zeker nu er zoveel wegen dus opties zijn. Gelukkig zitten we goed en komen Maureillas las illas uit. Met al dat gezoek, fiets de tweede groep ons flink in. We komen bij de ´Route Nationale` (snelweg van Perpignan naar Barcelona), die we oversteken. Waarna we beginnen aan een hele lange asfalt klim. De tweede groep is al snel ver achter ons, terwijl het naar mijn idee niet echt hard gaat. Ik kan de finish ruiken. Ik ben een wedstrijd atleet, ik kan me nauwelijks inhouden. Ik wil buffelen, doorstumpen, als een gek die berg Col de l´Ouillat bedwingen en doorstuiven naar het einde. Maar Jeroen Bonenkamp heeft het duidelijk moeilijk. Zonder dat we dat zeggen, hebben we hetzelfde gevoel (samen aankomen) toch?
Kaart dag 14. Van linksonder via lus eerst naar onderen dan rechts richting St Laurent de Caerdans, schuin omhoog via Maureillas naar rechtsboven balon A.
Helaas als we bij de Col afdalen, krijg ik na ongeveer een kilometer een lekke band. Waarop ik terug wandel naar de top. Die afdaling naar Laroque is mij ongunstig gezind. De buitenband heeft het te verduren gehad en is versleten. We zetten er zowel een nieuwe binnen als buitenband op. Die buitenband blijkt te smal, maar een ander hebben we op dat moment niet. Bij de tweede afdaal poging voel ik dat ik minder grip heb en krijg weer een lekke band. Ik krijg assistentie van Gerard van Tilburg, de meefietsende begeleider die zich de hele tocht ophield in de laatste groep. Nou, mooi dat ik dit ook mag mee maken. Ik heb er de pest in. Het is voor mij opeens over, heb er geen zin meer in. Ik had het me heel anders voorgesteld die laatste kilometers. Ik fiets wat suf achter de groep aan, zodat ik in de drukte kan zien wat er gebeurd. Ze vormen een lang lint, daarna een gat waarna ik volg. In mijn gedachten kijk ik terug en vooruit, gemengde gevoelens. We zijn er in Argelès Plage en zien voor ons de Oceaan, de Middellandse Zee. Waar het om ging ligt achter ons, het bergmassief dat we zijn over getrokken. Daar hebben we gisteren afscheid van genomen. Nu nemen we afscheid van het fietsen, van de etappes, van de routekaartjes en van elkaar. Er is veel joligheid aan het strand, enkelen duiken euforisch in de zee. We proosten met Champagne op de goede afloop en sluiten af met een rijk gevulde Paëlla.
Fotoarchief © 2008HeikoBonenkamp
Afstand 115 km, hoogtemeters 2000.
Met dank aan George & Ad, mijn strijdmakkers; Remie, Bjorn en Jeroen en alle deelnemers.
Argelès sur Mer . Nijverdal
Zaterdag 27 september ‘08
De volgende etappe is een lange dag. Die begint met een autorit naar het vliegveld van Girona. Waarna een vertraging van uren volgt. Het afscheid in Rotterdam, waar ik al meteen onze routekaartjes mis. Gelukkig zijn Rob Keuben en Henk Rauw er nog. Met hun stap ik in de bus. Om vervolgens alleen de trein naar het Oosten te nemen. Daar in de trein besef ik dat het een helse prestaties was, dat we samen heel wat hebben beleeft. Dat het een meer dan geslaagde reis, organisatie was. Bij het station Ede-Wageningen is het echt over en uit. Waar is mijn auto? Hier had ik hem toch neergezet op dit braak liggend terrein, of was het aan de andere kant of. Ik kan mijn auto niet vinden en neem moe de trein naar huis. Laat die avond strand ik in Wierden, waar ik uit de laatste trein stap (de trein gaat niet verder). Ik besluit er dan maar een flinke looppas in te zetten, het is circa 9 km wandelen (met bepakking). Dat heb ik wel vaker gedaan. Nu niet zielig gaan doen, maar flink doorstappen. De laatste kilometer leg ik af met een vriendelijke conductrice (welkom thuis). Zij geeft aan wel vaker strandende treinreizigers op te pikken (in haar auto). Maar ik was wel heel ver gevorderd met mijn wandeling (geef ze aan). Ze zet me af voor mijn huis. Een paar dagen later hoor ik op het politiebureau dat mijn auto is weggesleept na een inbraak. De radio/CD speler met de CD van Alanis Morissette is gestolen (de zijruit ingeslagen).
2 december 2008
Geen opmerkingen:
Een reactie posten