’Transpirinaika’ Mountainbike Tweeweekse Spaanse Pyreneeën
Dinsdag 23 september ‘08.
Het voelt die ochtend koud aan, helemaal droog houden we het niet. Onze kopgroep is versterkt met Rob Keuben en Henk Rauw. Normaal kregen we het wel warm tijdens de klim en in de loop van de dag. Nu niet, terwijl we de Coll de Mola (1865m) bedwingen. Het is kloten weer, de afdaling is stervenskoud. De paden glibberend glad en ik krijg koude vingers. Bij de afdaling hou ik krampachtig het stuur vast en voel me een beetje zielig. Als ik nu maar niet de aansluiting ga missen. De mist maakt het extra triest. “Bij het eerste beste dorpje ga ik koffie drinken, ze bekijken het maar” (denk ik). We gaan regelrecht naar het warme café. We hoeven niets te overleggen! In het dorpscentrum van Gósol treffen we de bus met de organisatie, maar we willen zo snel mogelijk naar binnen. Daar zitten wat mannen, heel rustig aan een tafeltje. Ze kijken even op en gebaren dat we de deur dicht moeten doen. Zo, even zitten (niet dat we moe zijn). Nee het is koud, zeg maar gerust heel koud. En daar is de hele groep het wel mee eens. We hebben alweer wat verdient, dus gebak! We warmen onze handen rondom het kopje warme koffie. Jeroen Bonenkamp steelt de show door tot driemaal toe een poging te doen om een tweede kop koffie te bestellen. De ober heeft overal oog voor, behalve voor hem. Wij hebben daar de grootste lol in en krijgen het van het lachen eindelijk weer warm.
.bmp)
Door de aanhoudende mist, bleef het imposante uitzicht op de dominante berg ‘Pedraforca’ achterwege. (Paratge Natural d’ Interes Nacional del Massis del Pedraforca). Goed gestemd stappen we op de mountainbike. Het weer klaart iets op, waardoor we toch wel weer oog hebben voor het prachtige landschap, tijdens de klim op de Coll de Josa. Met hier en daar een vervallen boerderij of een eenzaam kerkje El Collel (1845m). Het laatste deel van de tocht vanaf Bagà is door een dicht bosgebied, met een zwaar onverhard pad (Parc Natural del Cadí-Moixeró). Met Remie van Himbergen klim ik mij een weg omhoog. Soms lijkt het of ik het contact met het achterwiel van Remie verlies, maar ik hervind me steeds met nieuwe verborgen krachten. Of zit Remie er een beetje doorheen? We ploeteren zo voort. Het achterwiel is nu wel wat verder weg, tot wanneer heb je nog aansluiting? Het punt is aangebroken dat we denken, we moeten er nu bijna zijn. Waarop we samen zij aan zij de resterende meters uitfietsen. Twee jonge honden (van het type dat de schapen opjaagt) verwelkomen ons. Het nachtverblijf Refugi del Rebost (1640m) ademt een sfeer uit die precies past bij deze avontuurlijke tocht. Een uit zwerfkeien opgetrokken gebouw, met leuke houten luikjes en kleurtjes. Op een heuvel beschermt door bijpassend keienmuurtje. Binnen hangt een blokhutachtige sfeer. In de slaapvertrekken staan gigantische robuuste stapelbedden, drie hoog tot aan het plafond. Met naast elkaar ruimte voor een groot gezin. Toch heb ik die nacht niet het gevoel dat ik meer ruimte heb dan anders. Maar van de (luidruchtige) nachten heb ik weinig mee gekregen, dat is het voordeel als je overdag grote inspanningen levert.
Afstand 65 km, hoogtemeters 2300.
27 november 2008
27 november 2008
Geen opmerkingen:
Een reactie posten