’Transpirinaika’ Mountainbike Tweeweekse Spaanse Pyreneeën
Zondag 21 september ‘08.
Fotoarchief © 2008sprengenbergrunner
Deze tocht werd aangekondigd als ‘Koninginnenrit’. Daarom neem ik wat extra proviand mee. Thuis had ik gekeken welk soort voeding ik kon meenemen voor deze uitdaging. Twee euro neertellen voor een simpel reepje vond ik wat te veel van het goede. Blijken sommigen hier hele dozen bij zich te hebben van die krachtreepjes. En complete potten met sportpoeder. Dat heb ik al in jaren niet meer gezien. Dus alles wat de organisatie aanbied gaat mee, met uitzondering van die overrijpe bananen.
Vrijwel direct na de start klimmen we fel omhoog naar 2200 meter. De onverharde klim slingert zich een weg naar boven, met prachtige ver en dieptezichten. Terwijl ik wat foto`s maak, is de kopgroep gevlogen. Met de tweede groep fietsen we verder door het ‘Parc Nacional Aigüestortes i Estany de Sant Maurici’. Op de Coll de Portella hergroeperen we en blijven dan ruim 20 km op hoogte. Waar we richting Super Espot fietsen door een landschap wat bevolkt wordt door hele kuddes; koeien, paarden en honderden schapen. Om dat goed beeldvullend te fotograferen neem ik even de tijd. Waarop ik daarna weer lekker flink moet doortrappen om niet in de derde groep te belanden. De schimmen die ik `s morgens in het vizier had bleek niet de kopgroep, maar een stel Spaanse mountainbikers. Die heel wat beter gekleed dan ons hier genieten van hun zondag. Als ik voor de tweede maal solo op jacht ga naar die groep passeer ik ze als ze stil staan. Bij een huisje nemen we tijd voor wat eten en kunnen ons opmaken voor de heftige afdaling (Noguera Pallaresa).
Foto © 2008HenkRauw.
Ik sluit netjes achteraan, de koplopers waren toch al lang gevlogen. Als in een skiafdaling gaan we omlaag, of leek dat maar zo en had ik in de loop van de week mijzelf een andere manier aangeleerd. Het ging wel lekker en ik hield de groep steeds in zicht, met voldoende afstand om te anticiperen. In de berm zie ik plots Roger Salden zitten met een ernstige van pijn vertrokken gezicht. Hij wordt ondersteund door Henk Rauw en Stefan Soudant. Salden is net zwaar onderuit gegaan. De rest wacht bij een volgende bocht er is al contact met de organisatie. Via een passant met een Quad komt Roger van de berg. De Spanjaard brengt hem naar zijn huis. Salden heeft ontzettende pijn, maar is wel bij positieven. Ik probeer de vrouw des huizes wat te kalmer, ze is onnodig druk. Als Henk iets hoort ga ik buiten kijken en hou daar de voorbij rijdende ambulance aan. Even later arriveren George Gussenhoven en Ad Punt. Voor mij het moment om de tocht te vervolgen. Henk vraagt of ik de weg weet, waarop ik ja zeg. Ik ben in mijn hoofd bij Roger, ben behoorlijk geschrokken. Als ik afdaal en het dorp uit fiets, vraag ik me intussen af waar ik eigenlijk heen moet. Ik had al in geen uren meer op die kaartjes gekeken, waar ben ik? Waar zijn de anderen? Onder bij de rivier, daar moet de lunchplek zijn. Dat blijken 5 vlakke kilometers waarop ik de racestand inzet.
Kaart dag 9. Van middenlinks naar boven door Parc. Via Espot schuin naar onderen Llavorsi vervolgens rechtsonder.
Als ik aankom in Llavorsi maakt de tweede groep al aanstalten om te vertrekken. Waarop ik in record tempo wat naar binnen prop en mijn bidons vul, wat reepjes in mijn achterzakken en ik kan. We klimmen lichtjes via een asfalt weg en de hitte is weer behoorlijk. Net als mijn hartslag. Ik kan mijn draai niet vinden in deze groep en krijg gezelschap van Christiaan Looij. Met hem gaat het enigszins met de rem erop naar boven, langs het kapelletje. Gaande weg heb ik steeds meer het gevoel dat ik hem moet meesleuren. Vooral als we wat beginnen te twijfelen over de juiste route. Ik heb geen zin om me weer te laten afzakken in de groep en motiveer Christiaan, dat we op de goede weg zitten en. Ondertussen hoop ik dat dit zo is en fiets gestaag door. Zodat Christiaan volgt en niet steeds bij elke afslag gaat redeneren. Als we bijna het bosperceel uit zijn komt de groep ons alsnog achterop, terwijl we de ruïne van Sant Joan de I’Erm Vell passeren. Ik vraag Marcel Rinia hoe ze gereden zijn, maar hij kan er haast geen woord uitkrijgen. Daarop fiets ik naar de voorsten; Nicolaas Bessels en Hester van Griethuizen die net zijn begonnen aan de eindversnelling. Met een voldaan gevoel, na een lange vreemde tocht komen we binnen. Op de parkachtige locatie bleek vandaag een mountainbike wedstrijd. Na een dag als deze hebben we wel een goed bed verdiend, maar het is een slaapzaal met matrassen op de grond. Er is wat binnensmonds gemompel en al snel de acceptatie want er zijn wel ergere dingen. Roger heeft naast vele schaafwonden, twee ribben gebroken. Wendy Veerman onze meefietsende verpleegkundige kan voor het eerste echt serieus haar taak uitvoeren. Waar ze de voorgaande dagen kon volstaan met wat wonderpilletjes, een verbandje of even aandacht voor de ‘patiënt’.
Afstand 94 km, hoogtemeters 2500.
5 november 2008
5 november 2008
Geen opmerkingen:
Een reactie posten