25 jaar wedstrijdhardloper 1984 – 2009
Deel 7
Deel 7
De Sovjet Unie viel uit één. Er kwam een eind aan de apartheid. Ik had een 5 liter jerrycan met mijn eigen water. Als we langs reden terwijl we in de laadbak van de vrachtwagen stonden zwaaiden kinderen enthousiast. In Berlijn klonk de leus ‘Wir sind ein Volk’. Op het plein van de Brandenburger Tor zag ik wapperende Duitse vlaggen, groots en wild, maar ook ingetogen en stil. Matthias Reim zong “ Verdammt ich lieb dich”. Polen koos de oprichter van het vakbond Solidarność Lech Wałęsa tot president. ‘Loesje’ veroverde Oost Europa. Sinead O`Conner oogste lof met haar album "I do not want what i haven`t got". AC TION kreeg een eigen atletiekbaan. En we hadden Keek op de week.
Drie maanden sliep ik veilig op het dak, onder de diepzwarte sterrenhemel met miljoenen sterren. Soms hoorde ik wat gedonder in de verte (mogelijk een aanslag op). De klamboe beschermde me en de herdershond kwam me `s morgens wekken. Dan keek ik uit over het Afrikaanse landschap, met het groene bananenveld, de heilige Baobab en op de achtergrond de rivier. Maar ook de legertruck die ons passeerde met soldaten die terug kwamen van het front. Nooit zal ik die blik vergeten van één van hen. Of toen ik naar het ziekenhuis moest voor een malaria onderzoek: er kwam een vrachtwagen aanrijden vol gewonden.
Waar waren toch die hardlopende schoolkinderen? Mijn eerste hardloopverkenning in de omgeving van ons kamp/verblijfplaats (Falpa) in de omgeving van Caxito stelde weinig voor. Angola was in een soort van oorlog. Ik mocht dus alleen hardlopen, waar anderen liepen. Want er lagen mijnen! Tenminste ergens? Een vrouw groette me spontaan vanuit haar woning. Op de terug weg, zag ik haar weer, terwijl ze naar de weg rende. Ze begon uitbundig te lachen en heftig te gebaren. Zou er wat aan de hand zijn? Ja, er liep een rare witte blanke hard met een rode kop, bij een temperatuur van rond de 38 graden. In dit afgelegen gebied bleken alleen militairen hard te lopen in marsvorm. Onder luid gezang. Ik had een rondje ontdekt. Landinwaarts (over een zandpad) tot de (militaire)controlepost en dan weer terug (via de hoofdweg). Af en toe liep er een jongentje een klein stukje mee, maar niemand daagde me echt uit. Het zijn geen hardlopers, daar in de Bengo provincie. Wie dacht er ook aan hardlopen. Men probeerde er het beste van te maken, met minimale middelen. Een paar dagen later zag ik twee apen, die vluchten daarop hoger de boom in. Ik bleef staan kijken. Vreemd, want dat deed ik toen toch ook niet als ik in de Holterberg wat reeën tegen kwam. Heel soms doe ik dat nu wel, zie hoe ze wegspringen, maar na een paar meter al blijven staan. Dan kijken we elkaar aan, dat het goed is, dat ik een hardloper ben. Dat ik net als hun graag door het bos hobbel, maar dat ik me aan regels moet houden en op het pad moet blijven. Volgens mijn mede boomplanter René Kortekaas waren het Macacen.
Ik verbleef dus onder het mom van ontwikkelingswerk (maatschappelijke stage), in een verscheurd land. Werkte op een boomkwekerij en was iets minder met hardlopen bezig. Wellicht was het beste wat je kon doen ook wel datgene wat ik veelvuldig zag, namelijk de hele dag onder de boom zitten in de schaduw. Want al het andere kostte veel energie, die energie moest weer aangevuld worden. En aangezien aan alles een gebrek was, was het dus noodzaak om zo min mogelijk energie te verdoen. Had ik dan niet beter thuis kunnen blijven? (Hoewel die boom moest je wel eerst planten en dat deden wij). Tijdens een zondags uitje naar Hoofdstad hoorde we dat Nelson Mandela werd vrijgelaten. In Luanda liep ik hard langs het strand, met zicht op de Zuid Atlantische oceaan. Hier lag het mooiste zwarte asfalt van het land, zonder gaten en obstakels. Dat was een perfecte locatie voor een stevig tempo. Mijn kuit vond het minder, altijd maar klagen. Steeds vaker maakte ik van het tripje van werk naar woonplek een soort training. Dat groeide een beetje noodgedwongen, want vaak kwam het busje niet, of nou ja. Dus ik ging lopen, eerst wandelen tot buiten het dorp en dan zette ik er flink de pas in. Soms stopte er dan een busje, maar ik moest door, want ik was immers een hardloper. Op het kamp wachtte dan een grote pot thee en soms watermeloenen. Toen buurland Namibië onafhankelijk werd en de laatste Cubaanse militairen vertrokken, was het voor ons ook tijd. Want hoe langer we er bleven, hoe minder we het begrepen en hoe vreemder we op onze omgeving reageerde. In Nijverdal ging alles gewoon door zoals uit het krantenbericht bleek.
Terug in Nederland kostte het me maanden om weer alles in het (Westerse) perspectief te zien en zo te handelen. Achteraf weet je dat dit niet kan, dat je deze ervaring meeneemt als bagage. Soms als last, soms als groot geschenk. Ik moest dus doorgaan, dat betekende een hardloop rondje om Nijverdal. Met standaard het stuk over `t stut bij het Ravijn. In Nijverdal volgde ik Wilfried Woesthuis naar de PJGO-crosslopen of waar zijn auto ons heen voer. Bij AC Tion sloot ik me aan bij trainingsmaatje Eric Walch die bracht me naar verschillende estafettelopen. Eigenlijk waren die loopjes voor mij leuke uitjes, dan voelde ik me om mijn gemak onder hardlopers. Dan hoefde ik even niet te denken aan daar en hoe verder met mijn studie. De jongens van sportschool Middelkamp (Nijverdal) vroegen of ik meedeed met de 24 uurs van Apeldoorn. Dat was me vorig jaar goed bevallen. En met Atletics konden we geen ploeg bij elkaar krijgen. Iedereen leek te gaan voor zijn eigen, kleine wereldje. Vervolgens vertrok ik met mijn Nikon naar wat nog over was van Oost-Duitsland.
Enkele hardloopprestaties:
3000 Steeple: 11.05 Amsterdam 17 juni
10 mijl: 58.11 Nijverdal 27 oktober
21.100 meter: 1.18.38 Oldenzaal 23 september
(Kranten)knipselnieuws (uit het archief van Wilfried Woesthuis):
Donderdag 4 januari 1990
“Het is bijna onmogelijk een uitslag te voorspellen”, (zegt Hoogers) “Maar ik weet toch al enkele kandidaten voor de zege. Het Atleticslid Wilfried Woesthuis liep onlangs tijdens de Schwarzwaldcross een scherpe tijd van 16.09. Hij ondervindt veel concurrentie van een tweetal nieuwelingen; Henk Maarsen v/d Brink en Henk Nijhof, … Daarnaast mogen we Ewald v/d Weijden, Marcel Nijhof en Jeroen Machielsen ook niet uitvlakken op de vijf kilometer”.
Enkele uitslagen:
Ibbenbüren wegwedstrijd 24 augustus
Heren 8 km
4. Johan Huis in `t Veld AV Atletics Nijverdal 27.12
13 Bernard Broeks AV Atletics Nijverdal 28.12
14. Jeroen Machielsen AC Tion Enschede 28.34
25. Peter Bruinsma AV Atletics Nijverdal 29.25
35. Herman Zwijnenberg AV Atletics Nijverdal 33.27
37. Jan Reinders AV Atletics Nijverdal 35.50
Nijverdal juli 2008 Caxito. Enschede 1990.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten