Hoge Lage Toren '08

Oldenzaal – Enschede 15 km

24 maart 2008

Vanaf begin jaren negentig heb ik wisselend aan deze KNAU wedstrijd meegedaan. De loop heeft een bijzonder karakter doordat je van de Hoge Toren (De Plechelmuskerk in Oldenzaal) naar de Lage Toren (het verzonken torentje op de campus van de Universiteit Twente) loopt. Op tweede paasdag open ik nieuwsgierig `s ochtends de gordijnen, sneeuw! Bah, gladde ondergrond, dus minder grip, weg kansen op een snelle tijd. Zo kan ik het wel vergeten om drie keer 17 rond te lopen. Met als doel een aanval op het clubrecord M40 (51.20). 3.24 p/km eventueel 3.25 hmm dat is wel snel! Mijn linkerkuit voelt wat ongemakkelijk, een lichte pijn of hoort dat erbij als je in vormt bent/komt. Ik voel me een beetje als een kleuter die zeurt als hij iets moet doen, waarbij het duidelijk is dat het niet gemakkelijk zal gaan. Waarom moet ik zo hard lopen en pijn lijden? Het is dat ik me heb voor ingeschreven anders.

Het is geur weer, de auto`s rijden langzaam richting Rijssen, het sneeuwt. Hoe dichter ik in de buurt komt van de UT hoe mooier het weer. Er staan drie bussen klaar ik pak de voorste, een minuut later rijden we richting Oldenzaal. Er gaat van alles door mijn hoofd, wat vreemd dat iemand dat bedacht heeft van die bussen. Stel je voor dat je per ongeluk in de bus stapt bij de hockeydames en ergens wordt gedropt. In Oldenzaal vult de gymzaal zich langzaam met hardlopers. In een onder ons je met Peter Bruinsma merkt Peter op dat het veteranenveld haast sterker is dan dat van de senioren. Rond kijkend zie ik inderdaad heel de regionale Twentse veteranen top. Ik ben klaar voor de strijd met Eric Borg en de onpeilbare André Oude Elferink (heb ik die ooit wel eens verslaan?). Het zonnetje is door gebroken, de sneeuw zo goed als verdwenen. Een atleet opzij van mij schuift weg. Ik neem die plaats in en kom zo naast Michiel Snuverink en Peter te staan. Peter wenst mij succes. Ik sta op scherp, heb alleen maar oog voor het startschot. Ik loop op kop, ik loop op kop!! Genieten van die eerste meters. Casper Koelma komt langszij de rest volgt. Na de bocht vormt zich al een kopgroep met Casper, Michiel, Peter en loop ik daar nu echt bij? Als we de weg oversteken lijkt het of de politie daar net is gearriveerd en de boel niet onder controle heeft. Casper zet aan, er is geen reactie. Ik loop op hangen en wurgen mee. Vraag me af waarom ik hier loop zo ver voor de veteranen. Mijn motivatie heb ik uit een ongebruikelijke bron gehaald de wedstrijdverslagen van de jonge hond die voor mij loopt. Dat krachtige groene mannetje met die merkwaardige zwaai van zijn Linkerbeen. Het voelt ontzettend goed dat ik hier mee loop in de kopgroep. Bij vier kilometer begin ik al te hijgen en kreunen, zit nu al aan mijn grens. Achteraf bleek daar de strijd beslist. Het moment waar Peter zat te twijfelen of hij zou aanpikken bij Casper of niet. Dat was voor mij bijna het einde. Op de vijf kilometer klok ik 16.22 wouhh! Een heuveltje in het parcours zet me op scherp (de anderen hebben het ook zwaar). Nu blijft het na die heuvel zwaar en begin ik het gevoel te krijgen of het draadje knapt. Toch kan ik snel weer aanpikken, ook doordat ik heb vernomen dat Peter vorige week (CPC) op de eerste vijf het verschil had gemaakt en daarna bijna op hetzelfde tempo als mij bleef lopen.

Bij het stukje onverharde ondergrond lijkt Michiel het wat zwaar te hebben. Hij heeft versterking gekregen van een meefietsende jongedame/coach/psychologe. Peter vindt dat maar zo zo. Ik kan het wel waarderen, het werkt bij mij ook. Het leidt me af van de pijn, ik heb de mentale kracht om het op mezelf te betrekken. Eigenlijk zit ik in een zetel, met voor me een haas in een gelijkmatig tempo en achter mij Michiel. Niet dat ik dacht hem te verslaan, maar zijn pas is nogal moeilijk te volgen. En die van Peter ken ik door en door, daar kan ik bijna blind achteraan lopen. Dat midden stuk over dat strakke asfalt ging me makkelijk af, had zelfs tijd om met de dame te praten. Op de achtergrond is Bert Kelder bezig met een eenzame strijd. Waar blijft Borg toch en Oude Elferink, in een schim zie ik soms wat achter ons. Ze blijft maar kletsen, nu belooft ze onze warme thee en mijn ouders staan bij de start. We zijn het tien kilometerpunt voorbij. Ik loop onder mijn schema. Ik ga een clubrecord lopen! Ik voel me super. Steeds meer krijg ik echt het gevoel dat Peter mijn haas is, hoewel om mij uit de wind te houden had hij wel iets meer naar rechts kunnen gaan. Ik spreek hem daar niet op aan om hem niet uit zijn /onze kandans te halen, het gaat prima en dat voel ik ook echt op dat moment en dat is genieten in meervoud. Als die categorieën nu niet hadden bestaan, had ik dan aangezet om te strijden voor die tweede plek? Hoelang is het al geleden dat ik in een KNAU-wedstrijd mee streed met de eerste drie? Ik besef dat ik ga winnen bij de veteranen, meer hoef ik niet. Nu begint het toch weer moeilijk te worden, de bochtjes kosten me veel moeite. Gelukkig krijg ik bij elke bocht aanwijzingen van de ‘coach’. Nog een paar kilometer zegt ze, de bordjes aan de kant tellen af. We komen het terrein op van de UT, nu wat slingeren, dan dat rechte stuk en ten slotte een halve ronde op de atletiekbaan. Michiel begint aan te dringen, ik laat het gebeuren, Peter past. Michiel loopt weg van ons, het is nauwelijks een versnelling. Peter zet iets aan, voor de zekerheid. In gedachten zeg ik bedankt en maak me op voor het laatste stuk, maar daar om de hoek blijkt al de finish. Ik ben dik tevreden, schud handen met de atleten voor me, maar al snel komt het besef dat er iets niet klopt. Die tijd van 50.06 kan ik niet echt thuis brengen, dat is wel heel snel. De afstand is tekort, shit in het kwadraat!! Geen clubrecord en het besef dat kansen daarvoor zich niet zo snel weer voor zullen doen. Toch blijf ik eerste, het ging uitmuntend. Uitlopen met Peter, nog even terugkijken. Dat was waar ook Goede Vrijdag was opeens een vrije dag. En het gesprek met de mogelijke sponsor liep prima, dat is zo goed als binnen. Ik liep bij wijze van spreken al in dat tenue. Neem plaats op het hoogste podium, met naast me die andere toppers: Eric Borg en André Oude Elferink.

Met dank aan Peter Bruinsma, Michiel Snuverink en de psychologe (Marlin Nijhof).

 

Uitslagen WBO Domijn HLT 15 km
1. Casper Koelma MPM 49.38
2. Michiel Snuverink TION 49.58
3. Peter Bruinsma Atletics 50.03
4. Jeroen Machielsen Atletics 50.05 M40 1ste
5. Bert Kelder AV Twenterand 50.19
6. Caimin Stevens Iphitos 50.31
7. Andere Oude Elferink Denekamp 50.32 M40
8. Erik Borg MPM 51.14 M40
9. Edwin Veenstra TION 51.46 M40
10. Alex Stienstra LAAC 52.15 M45 1ste
Dames
1. Klara Davina LAAC 59.49
2. Karin Klamer LAAC 1.00.47
3. Bianca Damme MPM 1.02.18

Onderstaand bericht kreeg ik n.a.v. mijn vraag omtrent de lengte van het parcours:

Beste Jeroen,

De afstand is gewoon 15 km. We hebben geen officiële parcoursmeting laten doen dus op de exacte meter nauwkeurig is het niet. De meting is gedaan met verschillende (goede) fietscomputers die steeds hetzelfde resultaat aangaven. Vroeger toen we nog op de atletiekbaan finishten was het parcours dus te lang. Veel mensen lopen een goede tijd tijdens de HLT mogelijk komt dit mede doordat het een dalend parcours is.

Ik hoop dat u hier iets aan heeft.

met vriendelijke groet,
Wout Pel organisatie HLT 2008

Maar goed eigenlijk wist ik al dat dit van punt tot punt (dalend) parcours niet in aanmerking komt voor een clubrecord, want het voldoet daarmee niet aan de KNAU (IAAF) eisen.