Foto's: © Jeroen Machielsen
3de etappe 26 augustus
Bergün, Alvaneu über den Culmet nach Lenzerheide 34 Km.
De derde dag heb ik door hoe ik moet lopen, de strategie is starten in de tweede groep, gezellig met de dames. Dan zo vanaf het moment na de eerste pauze bergopwaarts aansluiten bij de eerste groep en dit mogelijk vasthouden tot de hoogste top. Om bergafwaarts me te laten afzakken naar de tweede groep. Tot we als vanzelf in laatste groep samen komen met de overige Nederlanders en de resterende kilometer downhill vol maken. Deze etappe gaat naar Lenzerheide (waar in 2008 het EK berglopen voor Masters werd georganiseerd. Ik heb overwogen om daar aan mee te doen, maar dat vergt een enorme voorbereiding). Met een goed gevoel sluit ik deze drie dagen af. Het concept is prachtig, zo toepasbaar in elk bergachtig gebied. Nu de mensen vinden om dat te organiseren. Zwitserland dit schone land heeft me geraakt. Een belevenis om hier met een groep sympathieke vriendelijke sociale groep mensen rond te dwalen. Beleving, waar kwam ik dat woord eerder tegen? Bij mijn trainingsmaatje Christiaan van Meurs. Deze drie dagen geven weer waar we zijn aangekomen met de (hardloop)sport. Het oude gezegde ‘de reis is het doel’, verpakt in een simpele moderne filosofie. Genieten, beleven, voor en door hardlopers. Ook Ben Middelkamp noemt in zijn recent verschenen boek (‘Gewoon doen’) deze dingen.
Na de hardloopdriedaagse was het tijd voor ontspanning. We trekken verder Zwitserland in met als eerste doel een bezoek aan Jonny Berkvens. Hij is werkzaam in een klein dorpje in de regio Unter Engadin. We besluiten de route te nemen over de Albulapass (2383 m). Dat is mijn vuurdoop wat betreft het rijden over een bergpass. Weliswaar heb ik Willem Vos naast me zitten, maar toch zal ik het alleen moeten doen. Daar gaan we dan, whaa, alsof ik me in een kermis attractie bevind, daver ik de bergen af, pompend remmen?? Veel haarspeld bochten, als dat maar goed gaat. Willem verteld enthousiast wat er allemaal voor mooist te zien is, daar ergens beneden en in de verte. Ik kijk stuurs voor me uit op de weg, in het vage, wat zal er nu weer komen? Ik krijg een enkele keer schakelproblemen, als de versnellingpook functie weigert. Gelukkig begint het na een tijdje te wennen en heb ik geen rij auto`s meer achter mij. Ik begin te genieten van het schitterende uitzicht, de enorme panorama`s en het glijden over het asfalt. Niet veel later rij ik achter een Zwitserse zondags rijder, mijn spoedcursus ben ik door gekomen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten