www.alpinrunner.ch/
Op 12 februari ’09 heb ik definitief een loopmaat gevonden voor mijn uitdaging:
GORE-TEX® Transalpine-Run 2009. Samen met Jan-Albert Lantink sta ik ingeschreven als: Alpinrunner.CH 8 NL. Ik sta nu al te stuiteren van de zenuwen, alles wat ik daarvoor ga doen is ‘a piece of cake’. Op de kop af 25 jaar geleden ben ik als wedstrijdatleet begonnen bij de MCNH cross in Hellendoorn. We gaan samen in 8 etappes door vier landen (Duitsland, Oostenrijk, Zwitserland en Italië) 240 km hardlopen met 14000 hoogte meters. Over de Alpen van Oberstdorf naar Latsch im Vinschgau.
Jetzt gehts los! Als we vroeger (jaren zeventig) in het Eversbergbos waren, rende we als vanzelf naar de top van de Eversberg. Zo zou de lange versie kunnen beginnen van dit avontuur. Ergens kom je bij een grens, dat je voor die uitdaging voorbereiding moet treffen. Dat je moet nadenken over de energie en vocht opname en dat er iets van een planning moet zijn. ‘Heute’ ben ik aangekomen bij het punt dat die heuvel een echte berg is geworden. Dat het op die top staan niet genoeg is, maar er meer bergen moeten worden bedwongen en in hardlooptempo. Gelukkig zijn er steeds meer ‘Trailrunners’ zodat we deze uitdaging in een georganiseerd wedstrijdverband kunnen aangaan.
Mijn midden versie van deze story, zou triest beginnen. Bij een verbroken relatie. Een hoopje zieligheid omringd met herinneringen aan een verloren prinses. Om mezelf weer uit het moeras te trekken moest er iets gebeuren. Een positieve inslag, een verre reis, maar wel met anderen, prikkelend met tijd voor ontspanning, met sportieve en cultuur minnende wereldburgers. Zou zoiets bestaan? Een mountainbike vakantie, of hardloop of wandel. Want zei Simone niet eens: “Met Jeroen moet je altijd iets doen”. Met SNP had ik in 2002 de reis gevonden: ‘Fietsexpeditie met Frank van Rijn door de Andes’. Peru het land van de Inca`s, bergtoppen van boven de 5000 meter, de diepste kloven ter wereld en het mysterieuze ‘Machu Picchu’. Je kunt er een boek vol over schrijven en dat deed Van Rijn, een deel van de tocht die wij met hem meefietste beschreef hij eerder in ‘Revanche in de Andes’.
In mijn lange versie vertel ik over die toppen, maar ik begrijp na de ‘Inca-trail’ dat er een hele andere soort beleving is. Juist één van ingetogenheid. Er kwam een vervolg en dat werd Tsjechië. Dat is allemaal op een bescheidener schaal en daar kom ik in contact met Willem de Vos. Via Willem kom ik in Zwitserland, waar ik proef aan de Jungfrau marathon. In Wengen (1284 m) gaan we hardlopen. Net na ‘de muur’ haakt de Vos af en begin ik aan de klim. Als je eenmaal het juiste slome tempo te pakken hebt gaat het best en zo bedwing ik de Jungfrau. Solo stijg ik naar grotere hoogtes. Het klimmen duurt maar voort. Vooral de laatste drie kilometer geniet ik van het uitzicht, het steeds uitdagende parcours. Waar ik als een balletdanser me een weg zoek. Over de bergkam, met rechts een bergmassief en links in de verte de denkbeeldige finish, Kleine Scheidegg (2100 m). Daar kun je beginnen aan de echte beklimming naar de top van de Jungfrau (4158 m). Of je neemt het bergtreintje naar de ‘Jungfraujoch’ (3454 m, Top of Europe), met een bezoek aan de Sphinx (3571 m).
De korte versie gaat niet meer lukken. De Zwitserse Chur Alpinerunners hebben mij tijdens de driedaagse trail warm gemaakt. Zij hebben veel minder oog voor die gekte rondom de Jungfrau marathon, dat is niet het echte berglopen (Trailrunning). Dat is een mega spektakel voornamelijk voor buitenlanders. Nee, zij hebben het over andere belevenissen, over de Transalpinerun. Dat wil ik ook! Direct na mijn mountainbike tocht door de Pyreneeën ben ik me er eens goed in gaan verdiepen. En Willem, de oude Vos die heeft hetzelfde idee, of eigenlijk hij is me een stap voor. Hij doet mee met zijn partner. Ja, ik heb begrepen dat je het met zijn tweeën moet doen. Ik neem contact op met Marco Jäger en meld me aan. Daarna ga ik op zoek naar een partner. Via atletieksites kom ik op een spoor van Nederlanders die in 2008 meededen, waaronder Jan-Albert Lantink. Ik verstuur wat mailtjes en in een mum van tijd is het digitale contact gelegd met Jan-Albert. Lantink reageert heel gewoon, terwijl ik wat buitengewoons ga doen. De eerste training met Jan-Albert in Ibbenbüren verloopt prima. Er is veel te vertellen en voor ik het door heb zijn we terug. Het voorproef smaakt naar meer. Ik voel me een ogenblik een groentje bij deze mega ultra hardloper. Alsof ik net mijn eerste marathon ga lopen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten