5de cross Gelders . Overijsselse Crosscompetitie ‘08 . ‘09
14 februari
De Gemzen Heerde
De vierde cross in Harderwijk heb ik overgeslagen. Terwijl er één werd afgelast. Zo is het gevoel van een competitie bij mij nauwelijks aanwezig. Toch kan ik daar aanspraak op maken, want slecht drie van de vijf crossen tellen mee voor het klassement. Maurice Winterman is de man die ik achter me moet houden. Hij liep de vorige cross slecht enkele seconden later over de finish.
Echt op tijd was ik ditmaal ook niet. Geen ronde inlopen en eventueel de spikepunten vervangen. De crosskampioenschappen zorgt voor een grotere groep aan de start. Maurice Winterman zie ik. Verder Jan van Ommen, Patrick Kuijken, Koen Vossers en andere mannen. De eerste meters zijn lastig door de bevroren ondergrond. We lopen door een soort knollenveld, waar geen stuk vlak is. Normaal laat je hier geen mens overheen hardlopen, maar vandaag zijn we aan het crossen dus niemand klaagt. Ik hou Maurice scherp in de gaten, maar heb al gauw door dat mijn tempo hoger ligt. Later zou Winterman me vertellen, dat we daar al in de eerste paar honderd meter met de M40 bij elkaar liepen. Ik sluit aan bij Shayne Rookhuyzen. We hangen achter de groep Jan van Ommen, Luis Pearson en Patrick Kuijken. Als we uit het eerste gedrang zijn en de te snelle starters hebben ingehaald, krijgen we ruimte en kunnen aansluiten. Met de groep voor me heb ik soms weinig zicht, maar met mijn nieuwe spikes (met 12 mm punten) kan ik zelfs in de bocht hard doortrekken. Op veel plekken is de ondergrond keihard. Hoorbaar ketsen de spikepuntjes tegen de ondergrond. De gedeeltes vals plat zijn goed te doen en de dito afdalingen nodigen uit om het tempo op te schroeven. Bij een bladderpad doen we dat gezamenlijk, waarop zich een waaier vormt. Ik dreig steeds meer naar de berm te worden gedwongen, waarop ik al springend takken moet ontwijken. Michel Kerkdijk moedigt me aan.
In de tweede ronde gaan Jan en Luis er vandoor. Wij strijden met ons drieën, hoewel Patrick de touwtjes in handen heeft. Ik vraag me steeds af of die Rookhuyzen nou wel of niet M40 is. Zal ik het vragen? Het besef komt dat er voor ons nauwelijks M40 kunnen lopen. Achter ons is een groot gat. Over het karrenspoor volgen we eerst het smalle paadje rechts en dan bij de parcoursvrijwilliger geleidelijk naar links vanwege de ijsvorming in de schaduw. Het vorige rondje had ik al gevoeld hoe sterk ik loop op mijn spikes, het zou wel eens 10 seconden per rondje kunnen uitmaken. Waar ik normaal gesproken bij moeilijke stukken of bochten veel kracht nodig heb om het verlies goed te maken, is daar nu geen sprake van. Juist de twee man voor me zie ik soms wegglijden. Ik voel me sterk, maar kan niet veel meer dan aanpikken. Waarom zou ik overnemen, het is geen trimloop! We zijn hier bezig met een kampioenschap, we hoeven geen vrienden te maken. Af en toe een plaagstootje met de man voor me, maar verschillen maken we niet. Dat doet Jan van Ommen wel, hij is haast uit ons gezichtsveld verdwenen. Met voor ons nu solo Luis Pearson.
Nog eenmaal denk ik aan de competitie, dat mag ik niet verspelen door een stommiteit. Nu stabiel blijven lopen en zeker niet vallen. Daar is elke ronde wel een mooie plek voor met een scherpe bocht, waarbij er door de spoorvorming uitgeweken moet worden. Die bocht dwingt tot constant bij sturen. Langzaam begin ik me voor te bereiden op de laatste ronde, dat ik er dan alsnog wordt afgelopen. Ik moet dus eerder weg. Deze ronde afwachten en dan toeslaan. Over het knollenmollenveld geen gekke dingen doen, veel mensen bij de start en finish. Ik zie niets bekends, van een vrouw aan de kant hoor ik dat Shayne voor me zevende ligt. Dat is mooi, vijfde zou prachtig zijn. In mijn senioren tijd ben ik nooit verder gekomen dan die plek bij een crosskampioenschap. Ik haal hem in als hij een gaatje laat en dat gaat eigenlijk vrij gemakkelijk. Waarop ik besluit om halverwege bij het karrenspoor aan te zetten. Patrick beantwoord dat direct, het is daar glad dus ik zet niet extra aan. Zak terug en probeer het op een goed stuk ondergrond nogmaals, deze keer reageert Patrick ook, maar minder krachtig en heel langzaam loop ik weg. Dat tempo probeer ik vast te houden en met zicht op Pearson heb ik een prima richtpunt. Hoewel ik alleen wil weglopen bij mijn mede strijdmakkers kom ik zo bij Luis. Even twijfel ik, maar ga stevig door en loop iets bij hem weg. Toch komt hij weer voorbij in de laatste kilometer. Wel laat ik de twee mannen achter me en tevreden finish ik. Pas als Maurice ook binnen is realiseer ik me dat ik gewonnen heb in mijn categorie. Ik ben crosskampioen! Winterman is tweede en dat is hij tevens in de competitie.
Bij het uitlopen merk ik pas hoe koud het is, daarom hadden vele handschoenen aan. Snel doorlopen het rondje beëindigen en wat extra kleding aan. De prijsuitreiking is te midden van het strijdgewoel. Aan de ene kant finishen kinderen en iets verderop staan al weer junioren klaar. Er vormt zich een soort cirkel rondom het podium en onder een klein applaus worden de verschillende categorieën gehuldigd. Op het podium stelt de nummer drie van het klassement (Paul Swart) zichzelf voor.
Enkele uitslagen:
Senioren 9.820 km
1. Tom van Oorschot Seven Hills Running 32.31
2. Dorus Arts Seven Hills Running 33.01
3. Koen Vossers Argo 33.18
M35
1. Jan van Ommen Cialfo 33.23
2. Luis Pearson NOP 33.51
M40
1. Jeroen Machielsen Atletics 33.54
2. Maurice Winterman Veluwe 34.54
Geen opmerkingen:
Een reactie posten