DNS '10 Start Hyves

Foto © 2010sprengenbergrunner

Did not start. Ja, dan gaat het over. Zo lijkt het tenminste. Mijn wedstrijd / trimlooppagina blijft leeg, zelfs geen toertocht kan ik bijschrijven. Terwijl het normaal altijd een volle ‘elke week raak’ maand is. Ik moet terug naar het jaar 1990 toen ik pas mijn eerste kon bijschrijven in April vanwege 3 maanden ontwikkelingswerk in Angola (tegenwoordig aangeduid met het logischer woord maatschappelijke stage). Hoewel, ik heb me (dat jaar) toch behoorlijk ontwikkeld in mijn zijn. Niet starten kan je blik verruimen, er is tijd voor andere dingen. In mijn casus blijft de hardlooptijd intact en race ik over de digitale snelweg van hardloopsite, naar hardloopuitslagen, hardloopwedstrijden en hardloopweblogs.

DNS, kan staan voor Did Not Surf. Maar ik doe wel mee. Zo kom ik via www.nkcross.nl/ op de NK CROSS Hyve pagina en eenmaal gestart is er geen houden meer aan. Ik kan naar rechts, naar links, naar boven naar beneden en verder. Met hulp van familie kom ik stap voor stap vooruit. Sta ik daar wel mooi in al mijn naaktheid op die NK CROSS hyve pagina met 1 vriend. In nood leer je je vrienden kennen. Ik heb vrienden nodig en wel heel snel (maar mijn master vrienden doen niet aan Hyves). Een wedstrijd zonder dat ik weet waar de finish is. Geeft een normale training een prettig voldaan gevoel, waar je goed op kunt slapen. Nu zit ik maar te spitten, te dolen zonder vooruit te komen en die nacht blijft het maar hyven in mijn kop.

Hoe red ik me hier uit? Waar ben ik het spoor kwijt geraakt. Op de massagetafel vraag ik wat onschuldig naar het verband tussen rugpijn en die klote linkerkuit (sorry kuit!). Inderdaad dat is mogelijk. Mijn rug, mijn rug whaaa! Waarom moest ik beginnen over die rug, alles wat deze masseur bij mij aanraakt begint meteen spontaan in een kramp te trekken. Ontspannen!! Whhaaaaaaaaaa, ja, ja. Auuuwh! En daar voel ik een pijnscheut in mijn zij, het is er behoorlijk ingeschoten. Ik krijg wat oefeningen mee en mijn kuit is helemaal rood aangelopen en je moest eens weten wat die allemaal uitgekraamd heeft. Tot slot komt er een soort doktersadvies, het Nee woord, het Not. ‘Ik mag een week niet hardlopen’. In het donker reed ik terug in mijn zwarte Toyota, kan het triester. Een koude wind drijft over Lichtenberg. Schapen zoeken beschutting, paarden staan met de kont in de wind. En ik mis zo ‘Bones’. Een week, maar wanneer gaat dat in. Vanaf die dag of vanaf mijn laatste keer hardlopen? Dat was op zaterdag 6 februari. Als aangetrokken door het NK CROSS parcours liep ik richting de kuil bij Hellendoorn. Waar ‘toevallig’ de Spurt ’88 hardloopgroep uit Hardenberg was. Albert Oldehinkel en de groene mannen zochten ook het juiste spoor. Dus daar wees ik hen op.

Nu snel naar huis want me zus komt op de koffie, dankzij Hyves. Want voor ik het door had waren we aan het ‘chatten’ en heeft ze de buzz ingeschakeld. Desireé had alweer antwoord gegeven voor ik mijn bericht kon typen. Zo komt alles goed. Al bleef die week ook mijn hardloopschrift bij week 5 volkomen leeg. De overige hardlooptijd ging op aan het schema voor Broer Boudewijn, die de marathon van Enschede gaat lopen. Met een schema wat hij van internet had geplukt ging hij aan de slag, of ik nog tips had. Achteraf had ik beter en sneller een schema kunnen maken, dan het beetje bij beetje te veranderen. Eigenlijk was hij als iets te laat, voor dit standaard 12 weken schema. De koffie werd koud, schoonzus Hanneke begon te gapen, haar computer te updaten en het schema was af. En doodleuk komt mijn Broer met de mededeling dat hij nog een week op wintersportvakantie gaat. “Dan ga je toch wel trainen, vraag ik wanhopig?” “Nee!” Is het antwoord. “Ook niet 1 dag?” Was ik maar recreant, kan ik zomaar een week achteloos weg strepen.

Op dag vier hou ik het haast niet meer en ga wandelen in de sneeuw. Moest ik niet terug, ach even kijken bij De Sprengenberg. Met een hap van de meegenomen krentenbol vervolg ik mijn pad naar de Palthetoren, daar is een rustpunt. Ik lees er op een bordje dat ‘De Sprengenberg in 2008 door lezers van dagblad de Stentor gekozen is tot mooiste plek van Salland’. Al wandelend vervolg ik mijn hardlooproute, de schemer valt in. Boven Haarle kleurt een blauw, rode gloed, het is ijskoud maar rode vlammen stralen warmtevol. Bijna terug in Nijverdal tref ik bij Dalzicht een hardloper, het is Boudewijn.  Vrijdag spinning en dan zaterdag, dan begint de Olympische winterspelen. Met een grote zak chips voor het tv-scherm kijk ik tevreden naar held Gerard van Velde. Net als die wandeling van 4 uur, lijkt aan de zak chips geen einde te komen. Het wedstrijd geweten is ingedut en maant me niet “dat kan beter”, zodat de bodem in zicht komt. Gelukkig sport ik niet vanwege mijn gezondheid. Ik ben gezond omdat ik sport. Toch ergens een volle pagina, met een start en een finish.

februari 2010