Welkom op mijn blog '08

Ontwerp © 2009ChristiaanvanMeurs
 

Er wordt mij wel eens gevraagd wanneer ik met hardlopen ben begonnen. Nou, ik ben nooit gestopt. Hardlopen was een vanzelfsprekendheid, daar kwamen geen prestaties bij kijken. Sport deed je op een fiets, met een bal of in de winter op schaatsen. Mijn eerste uitdaging was op de Konijnenberg (Nijverdal), die ik bedwong met de gedachten "er is geen berg". Het mooiste was dan als je voor de top net de fietser voor je inhaalde, alsof je helemaal niet aan het hardfietsen was. Die simpele intentie is mijn basis. Daarvoor moest ik steeds hogere bergen (heuvels) zoeken die er hier op het Nationaal Park de Sallandse heuvelrug gelukkig veelvoudig aanwezig zijn. U begrijpt dat die berg synoniem staat voor de uitdaging.

Na de basisschool werd er opeens veel stilgestaan. Met name in groepjes die dan over onzinnige dingen kletsten. Wie het hoogste woord had was dan vaak het middelpunt. Ik wou helemaal niet stilstaan. En schreeuwerig praten terwijl je in de belangstelling stond, dat was niets voor mij. Waarom konden we geen tikkertje meer doen, waarom geen overlopertje, of rennen door het bos en Apekooi en slootje springen en. Rennen deden we nu alleen als we kattenkwaad uithaalde. Kortom ik moest iets verzinnen. Het enige verschil was dat ik dit nu bewust ging doen. De volgende stap was medestanders vinden. Daarvoor kon je het best meedoen aan een trimloop. Een trimloop, maar wat als ik laatste werd? Met de enige hardlopende schoolgenoot heb ik toen maar snel afgesproken. Toen een jaar later een hardloopgroep in Nijverdal werd opgericht (1984) melde ik me direct. “Ik kwam weer thuis”. De naam Sprengenbergrunner brengt mij terug naar mijn roots. Ik ben geboren aan de voet van de Sprengenberg in Haarle Gemeente Hellendoorn. Hoewel ik pas de laatste tien jaar echt deze omgeving heb leren kennen. Nu beschouw ik het als mijn trainingsgebied, met prachtige uitzichten over de heidevelden.

Fotoarchief: © 1985sprengenbergrunner. Sprengenberg Haarle

Even goed had het wielrennen kunnen zijn. Maar ja, ik kreeg van Sinterklaas geen racefiets, terwijl dat toch elk jaar boven aan mijn verlanglijstje stond. Nee, onze Sinterklaas was niet erg creatief, meelevend en had weinig op met de sport. Hij kon een voorbeeld nemen aan de Sinterklaas van onze achterburen, daar kreeg Wouter van Sint een ‘echte’ racefiets. Kompleet met kromstuur. Iedereen zag door de rode verf heen, dat het zijn oude fiets was, met slechts een echt racestuur erop gemonteerd.

Veel lees en sport beleving.

Dank aan mijn sponsors:

Fair Play, Karhu Rijssen (Engelbert Wensink) 1996/1998
Running Center Enschede, Asics (Huub van Langen) 2001/2004
TIB Finishing Rijssen (Savio Strik), Running Center Enschede en Asics 2005/2007
Fitcare center Middelkamp Nijverdal (Ido / Tonnie Middelkamp) 2005/2008
Run2Day Hengelo (Frans Koevoets) 2008/2011
DRW fitnesscentrum Nijverdal (Emiel / Tonnie Middelkamp) 2011

 Dit is mijn archief weblog lees vanaf 2011 verder op: https://sprengenbergrunner.wordpress.com  
 

Nijverdal april 2008, januari 2011.