vrijdag 30 juli 1993

Atletics Survivalrun '93


Jeroen’s Column


Fotoarchief: © JeroenMachielsen, v.l.n.r. Martin Haas, Jeroen, Boudewijn en Marcel.



Onder het genot van een hapje en drankje besloten we om als familieteam te starten bij de Survival. Ik twijfelde een beetje, twee broers die jaren niet aan sport hadden gedaan en een onvoorspelbare oom. Het idee was daar. Gezamenlijk trainen had voor mij en mijn oom Johan, die in training was voor de marathon weinig nut. Maar waar begon je, hoe te overleven.


Daar stonden we eind januari hartje winter in het Wierdenseveld. Marcel op afgetrapte gymschoenen en in een opzichtig trainingspak, 82 kilo schoon aan de haak. Boudewijn in legerblauw op Nikes, slechts 70 kilo. Jeroen in Atleticstrainingspak op Asics gereed, met een standaard gewicht van 67 kilo. Bevorderd tot trainer bracht ik het ‘Bauhaus’ principe in de praktijk (leren door doen). Na ongeveer 5 minuten gaf mijn pupil het al op. De bewoonde wereld leek zo ver weg als je even wandelde. Vervolgens bleven we in een laag tempo joggen en haalden nu 3,5 minuut. Nog één loopje als afsluiting, van 6 minuten. Als een kind zo blij waren mij pupillen, toen we een week later het kwartier vol liepen. Op de Sprengenberg genoten we volop van de omgeving, maar zwaar bleek het wel. Ik noteerde 11, 7 en 5 minuten hardlopen. Na een maand liepen we al 20 minuten aan één stuk en waren mijn broers onveranderd gemotiveerd. Test trainingswedstrijd (rondje Regge, ongeveer 5 km): Marcel: 23.08, Boudewijn: 20.55. Eind maart had ons team te maken met een lichte blessure. Zou de opbouw voor enkele teamleden te snel zijn gegaan? Marcel was ondertussen vier kilo afgevallen. Ondanks dat maakten we het half uur vol.

April - Mijn pupillen werden allround; interval, duurlopen en tempotrainingen. Ik pepte ze op om mee te doen aan een trimloop, maar proefde de onzekerheid en faalangst. Met de week bleek het vanwege andere verplichtingen steeds moeilijker om samen te trainen. In de sneeuw en regen trainen was voor Marcel en Boudewijn een nieuwe belevenis. Toen het een keer stortregende trokken we een sprintje naar de auto en gingen lachend onverrichter zake huiswaarts. Mei - Onze oom raakte geblesseerd en mijn broers hitsten elkaar op wie de beste was. Ik deed er een schepje bovenop en daagde ze uit. Een kleine woordenwisseling volgde. Pupillen bleken opeens concurrenten te zijn geworden en elk scheiden ze hun wegen. De emoties werden bijna teveel. Aan de telefoon ontpopte ik me als coach, besefte dat we met iets moois bezig waren. We lieten de training even een aantal weken rusten. Ik bleef trainingsschema`s voor hen maken, maar de zelfdiscipline bleek onvoldoende aanwezig.

Opeens was het juni. Nergens was een spoor van ons team zichtbaar. Mijn oom liep met krukken. Hij genas daarna snel maar was onvoldoende hersteld om mee te doen. We besloten om desnoods met 3 man aan de start te verschijnen. Eén telefoontje van ex-clubkampioen Martin Haas maakte uiteindelijk twee dagen voor de wedstrijd ons team compleet. We vergaten ons ideaal (een familieteam) en stonden zaterdag 3 juli aan de start, bij het oude zwembad. We hadden het overleefd.

Als beloning van maanden training kreeg ik het groene hesje aangereikt en voelde me zonder een stap gedaan te hebben al overwinnaar. De afgelopen periode schoot door mijn gedachten. Alles liep goed met de pupillen, ze werden door de coach vast vooruit gestuurd. Na een plons in het water stond ik zelf op scherp en snelde achter mijn broers aan. Marcel en Boudewijn waren alvast aan de tweede oefening begonnen. Voelden we ons al een beetje Rambo? In een waas beleefde ik de tocht en stelde me ten doel om mijn pupillen naar het einde te brengen. Al moest ik ze dragen (na een kwartier liep ik al met spierpijn in de armen). De bidon met sportdrank circuleerde rond en bleek echt van nut te zijn. Martin toonde zich een ware teamgenoot en dat terwijl er maar net kennis gemaakt was. Hij bleek te voelen dat dit een erekwestie was en schikte zich in zijn rol. Het Ravijn was al gauw bereikt, hadden we die trapjes bij `t stut twee dagen geleden al niet beklommen? Voor enkele hindernissen kwamen de handschoenen goed van pas. De route was gelukkig zonder beschrijving te volgen, want die was niet meer te lezen. Het ging richting de zandkuil, achter Hotel de Uitkijk. We gingen door een diep dal, de vermoeidheid sloeg toe. Desondanks voelden we ons ongeremd. Af en toe jeugdig als we weer een klimpartij doorstonden. Lopend langs het doktersbos wou ik al de eindsprint inzetten. Vergat even mijn taak en liep vooruit.

In het Eversbergbos kreeg mijn jongste pupil het behoorlijk moeilijk. Hij moest zijn reserves aanspreken, diepgaan. Ik voelde me machteloos. Dit deel hadden we niet kunnen trainen. We wandelden, ik liep onwennig vooruit. Maar stond even later weer stil en zag hoe mijn oudste pupil begon in te praten op de benjamin, die er nu wat bleekjes begon uit te zien. Marcel schreeuwde Boudewijn als het ware vooruit. Martin nam gebroederlijk een extra rondje met het boomstamrennen voor zijn rekening. We waren voor even survival-brothers. Een last viel van onze schouders. De één viel met een rode kop ter aarde, de andere in een lichte slaap en Martin werd voor eeuwig in het familieteam op de kiek gezet. Ons team werd 7e van de 30. Een redelijke prestatie temeer dat de twee eerste teams bestonden uit survivalspecialisten. We waren wel het eerste familieteam, voor de families: Tempert, Reimert, Telgenkamp, Olthof, Filart, Souverijn en ten Bok.

Enkele uitslagen:
Heren:
1. Team Wesepe: 1.22.00 uur
John Wiggerman, Bart Dinkelman, Freddy Kruiselbrink en André Blomink
2.Team Fit Care Middelkamp: 1.34.42 uur
Wim Spenkelink, Tonnie Middelkamp, Herman Poelarends en Henk Knobben
3. Team AV Atletics Heren: 1.40.36 uur
Marinus van Boxtel, Richard Bults, Marco Kuipers en Jan Martin Brouwer
7. Team Machielsen: 1.46.23 uur
Marcel Machielsen, Jeroen Machielsen, Boudewijn Machielsen en Martin Haas
Dames:
1. Team AV Atletics Dames: 2.56.17
Anette Geurtse, Sabrina Narraina en Martine Spierings

Deze tekst werd eerder gepubliceerd in Clubblad Aktief 1993, van AV Atletics Nijverdal.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten